Δικαιοσύνη και Εκκλησία

Άρθρο του κ. Στέφανου Ματθία,
Επίτιμου Προέδρου του Αρείου Πάγου
στο περιοδικό Ελληνική Δικαιοσύνη (ΕλΔ)

Η Ελληνική Δικαιοσύνη βρίσκεται σε αφύσικο εναγκαλισμό με την Ορθόδοξη Εκκλησία:
Λατρευτικές εικόνες και ευαγγέλια σε όλα τα ακροατήρια και στα δικαστικά γραφεία, αγιασμός κατά την έναρξη του δικαστικού έτους, καθιέρωση του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη ως προστάτη του δικαστικού σώματος, δικαστική αργία κατά την ημέρα που εορτάζεται ο Άγιος, λειτουργίες, λιτανείες και αγρυπνίες στο φερώνυμο ναό, παρουσία εκπροσώπου της Εκκλησίας σε εκδηλώσεις της Δικαιοσύνης…
Αυτά είναι φαινόμενα αναχρονιστικά, ασυμβίβαστα προς ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Φαινόμενα που σκιάζουν την Ελληνική Δικαιοσύνη, την εμφανίζουν υπό εκκλησιαστική κηδεμονία.
Από τον Τύπο μαθαίνουμε ότι σ’ αυτά έρχεται τώρα να προστεθεί η οικοδόμηση και λειτουργία ναού στο χώρο του Αρείου Πάγου!
Όταν το διάβασα σταυροκοπήθηκα! Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν, επανερχόταν η απορία: ποιος και γιατί εμπνεύστηκε αυτή την αφύσικη συστέγαση και πώς κατάφερε να την προωθήσει;
Θα πρόκειται, υποθέτω, για εκκλησιαστική πρωτοβουλία. Την ίδια πρωτοβουλία, για την ίδρυση και λειτουργία ναού στον Άρειο Πάγο, είχε εκδηλώσει η Εκκλησία και πριν από δέκα περίπου χρόνια. Συνάντησε όμως τότε αντιστάσεις και το «σχέδιο» δεν προχώρησε. Τώρα βρήκε πρόθυμα ώτα;
Κατά τα τελευταία χρόνια η Εκκλησία προσπαθεί να διεισδύει σε χώρους άσκησης κρατικής εξουσίας. Η παρουσία ιερωμένων σε χώρους του Αρείου Πάγου μπορεί να ενθαρρύνει κάποιους διαδίκους να επιζητούν τη μεσολάβηση κληρικών σε εκκρεμείς δίκες... Οι κίνδυνοι είναι προφανείς για όλα τα μέρη.
Επιπλέον, μετά την ίδρυση «ορθόδοξου» πολιτικού κόμματος, η εκάστοτε Κυβέρνηση, για να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους της, ενδέχεται να ενδίδει σε παρεμβάσεις και υποδείξεις εκκλησιαστικών παραγόντων. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί και σε θέματα προαγωγών δικαστών, ιδίως στις ηγετικές θέσεις της δικαστικής ιεραρχίας. Αν λοιπόν ιδρυθεί ναός μέσα στο χώρο του ανώτατου δικαστηρίου, κάποιοι υποψήφιοι για προαγωγή ή ενδιαφερόμενοι για άλλη ευνοϊκή μεταχείριση (μετάθεση, τοποθέτηση στις Βρυξέλλες, συμμετοχή σε συμβούλια κ.λπ.) μπορεί να γίνουν τακτικοί «προσκυνητές» στο ναό και «συνομιλητές» ιερέων και μητροπολιτών! Οι κίνδυνοι υπονόμευσης της δικαστικής τάξης και της αμεροληψίας των δικαστών είναι και πάλι προφανείς.
Εξάλλου, η ίδρυση και λειτουργία ορθόδοξου ναού στο χώρο του ανώτατου δικαστηρίου θα αποτελούσε προνομιακή μεταχείριση του ορθόδοξου δόγματος, ασυμβίβαστη με την, κατά το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ισότητα όλων των θρησκειών και δογμάτων. Η ιδιαίτερη αυτή μεταχείριση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε από τη νεφελώδη και διαπιστωτική απλώς εξαγγελία περί «επικρατούσας» θρησκείας ούτε από την αριθμητική υπεροχή των ορθοδόξων. Επιπλέον η κατασκευή και λειτουργία στο χώρο του ανώτατου δικαστηρίου ορθόδοξου ναού θα υπονόμευε, στα μάτια αλλοθρήσκων ή αλλοδόξων, που συμβαίνει να αντιδικούν με ναούς, μονές ή άλλα ορθόδοξα καθιδρύματα, τη δικαστική αμεροληψία του Αρείου Πάγου. Θα αντέβαινε άρα στο άρθρο 6 παρ.1 της ΕΣΔΑ και στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Για τους λόγους αυτούς ελπίζεται ότι η ηγεσία της Δικαιοσύνης, πολιτική και δικαστική, θα αντισταθεί στην υλοποίηση του σχεδίου.
[*] Εικονογράφηση: Γκόγια, "El sueño de la razón produce monstruos" ("Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα" ).
● To άρθρο του κ. Ματθία δημοσιεύθηκε αργότερα και στις Επιστολές της Καθημερινής της 3.7.2008.

Σύλλογος Φίλων του Ανθίμου

Ώσπου να φτιάξω ένα χωριστό blog του "Συλλόγου Φίλων του Ανθίμου", θα φιλοξενούνται εδώ και στο greek-orthodoxy.blogspot.com οι θαυμάσιοι λόγοι του Παναγριωτάτου Θεσαλονίκης και Πάσης Μακεδονίας Ανθίμου. Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια συνέντευξη που έδωσε στον Ηλία Κανέλλη και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ταχυδρόμος της 14.6.2008.

Θεσσαλονίκης Άνθιμος:

«Ο Μεγαλέξανδρος; Μοιάζει με τον Άγιο Παντελεήμονα»

Λένε ότι επιδιώκει ρόλο ηγέτη ρεύματος που αντιπολιτεύεται τον Aρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Οι τελευταίες παρεμβάσεις του, για το Μακεδονικό και το γάμο των ομοφυλoφίλων, δεν πέρασαν απαρατήρητες. Τον συναντήσαμε οχυρωμένο πίσω από την εθνική ιδεολογία, να επικαλείται το πατριωτικό του ενδιαφέρον, και συνομιλήσαμε μαζί του. Τι έμαθε από τον Χριστόδουλο, τι πιστεύει για τον Σημίτη, πώς βλέπει τον Μεγαλέξανδρο, τι βλέψεις έχει για την ιεραρχία; Και τι συμβουλεύει τον προκαθήμενο της Εκκλησίας...

Aπό τον Hλία Kανέλλη

Ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος δεν είναι ένας τυχαίος ιεράρχης. Τα τελευταία χρόνια απασχολεί συνεχώς τη δημοσιότητα, για θέματα που υπερβαίνουν τα στενά εκκλησιαστικά ενδιαφέροντα. Η μετακίνησή του από τη μητρόπολη της Αλεξανδρούπολης στη Θεσσαλονίκη δημιούργησε κρίση ανάμεσα στην ελληνική Εκκλησία και στο Φανάρι. Το βασικό χόμπι του, όμως, είναι η ενασχόληση με θέματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά και με θέματα πολιτικής γενικώς. Το Μακεδονικό είναι το κυρίως θέμα του, εσχάτως όμως ιστορία έγραψαν και όσα είπε για τους γάμους των ομοφυλοφίλων.
Ουκ εά τον καθεύδειν το του Χριστοδούλου τρόπαιον. Ίσως γι’ αυτό πολλοί, στην ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, θεωρούν πως κάνει ό,τι μπορεί για να καταγραφεί ως ενεργός πόλος αντιπολίτευσης στην πολιτική χαμηλών τόνων του σημερινού προκαθήμενου κ. Ιερώνυμου. Γι’ αυτό επιδιώξαμε να τον συναντήσουμε και, είναι αλήθεια, δεν κουραστήκαμε πολύ. Μας δέχτηκε ασμένως και δεν έδειξε σημάδια κόπωσης στο περίπου τρίωρο της συνομιλίας μας.
Η συζήτηση περιστράφηκε για πολλή ώρα στα στοιχεία της βιογραφίας του. Έχει γεννηθεί στην Ηλεία. Σπούδασε στη Φιλοσοφική κοντά σε σπουδαίους δασκάλους, συνέχισε στη Θεολογία και πολύ σύντομα βρέθηκε να εργάζεται ως διορθωτής στα έντυπα της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ» και να συντάσσει τα κείμενα της «Φωνής Κυρίου». Είναι περήφανος που, το 1971, είχε (όπως λέει ο ίδιος) «την ευθύνη για πολλές εκδηλώσεις, μεταξύ των οποίων ο εορτασμός της συμπλήρωσης 150 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, το 1971. Συνέπεσε η επετηρίς αυτή να είναι στη διάρκεια της επταετίας. Εορτάστηκε όπως τότε μπορούσαμε να την εορτάσουμε». Ορίστηκε Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως λίγο πριν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο διορισμός του είχε τις υπογραφές «του Καραμανλή, ως πρωθυπουργού, και του Προέδρου της Δημοκρατίας Γκιζίκη, που φέρθηκε, λένε, πολύ χρήσιμα εκείνη την περίοδο στην πατρίδα για να εξασφαλιστεί η ενότητα». Έζησε τριάντα χρόνια στον Έβρο, μια περιοχή στην οποία παραδέχεται ότι οι (λίγοι) μειονοτικοί ζούσαν σε απομόνωση, όπως άλλωστε σε όλη τη Θράκη. «Τώρα επιχειρούν κάτι άλλο βάσει των νέων δεδομένων της παγκοσμιοποίησης», λέει. «Δηλαδή μπορεί όποιος θέλει να πάει κάπου, θα πηγαίνει να εγκατασταθεί και δεν θα ρωτά κανέναν. Εμείς ήμασταν άψογοι απέναντί τους. Ναι μεν μπορεί να ζούσαν πολιτιστικά υποβαθμισμένοι γιατί κατά κανόνα είναι οι λεγόμενοι (δεν το λέω υποτιμητικά) Τουρκόγυφτοι, αλλά τους παίρναμε στις εργασίες μας». 30 χρόνια μετά, στη Θεσσαλονίκη, θεωρεί σπουδαίο ότι επανεκκίνησε ο ίδιος το Μακεδονικό. «Η πρώτη δημόσια νύξις», λέει χαρακτηριστικά, «ήταν ενώπιον του πρωθυπουργού στην Έκθεση Θεσσαλονίκης, όταν είπα μερικά σταράτα μοραΐτικα και λακωνικά». Παρά τις επικρίσεις, συνέχισε να παρεμβαίνει. Σε αυτό το σημείο η συζήτηση φούντωσε, με αντικείμενο το χαρακτήρα της Θεσσαλονίκης. Είναι άραγε συντηρητική πόλη, όπως ισχυρίζονται πολλοί;
«Η Θεσσαλονίκη», απαντά, «είναι μεγάλη πόλις που έχει κύριο γνώρισμά της τη διατήρηση της παραδόσεως της ορθοδόξου χριστιανικής μας πίστεως. Μαζί με τη φιλοπατρία».

Γίνεται μια κριτική, ότι στην προσπάθεια μετά την απελευθέρωση να εδραιωθεί ως ελληνική χριστιανική πόλη άλλαξαν βίαια πολλά χαρακτηριστικά της ιδιοσυστασίας της. Τελευταία απώλεια, η εξουδετέρωση της παράδοσης των Σεφαραδιτών Εβραίων, που είχαν ζήσει εδώ τόσες εκατονταετίες.
Η πολιτισμική παρουσία των Εβραίων έλειψε διότι έλειψε ο πληθυσμός. Έμειναν λίγοι. Εγώ τους βλέπω πάντοτε, χαιρετούμεθα και σε όλες τους τις εκδηλώσεις όταν ζητούν δεν πάω εγώ βέβαια αλλά ο πρωτοσύγκελος που θα με εκπροσωπήσει. Πολλοί πέθαναν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όμως οι χριστιανοί εδώ φέρθηκαν στους Εβραίους πολύ καλά. Τώρα, αν κάποιοι υπήρξαν και με παραπτώματα, αυτά συμβαίνουν σε όλες τις περιόδους.
Ξέρετε ποια είναι η σημαντικότερη μομφή; Ότι, μετά την εξαφάνιση της κοινότητας στα στρατόπεδα, εξαφανίστηκε και η μνήμη της, με την ισοπέδωση του εβραϊκού νεκροταφείου για να γίνει το πανεπιστήμιο. Διαφωνείτε; Μπορεί να είναι έτσι, αλλά είχαν μείνει τόσο λίγοι και η διάθεση των γηγενών και όσων ήλθαν από την απώλεια των αλησμόνητων πατρίδων φαίνεται ότι διεκδικούσε πλέον μια παρουσία της Θεσσαλονίκης απαλλαγμένη από τα ξένα στοιχεία.
Το ότι καλύφθηκε το νεκροταφείο δεν είναι βεβήλωση; Όπως το λέτε τώρα, το βλέπω, γιατί εγώ άλλωστε είμαι θρησκευτικός ηγέτης και πρέπει αυτά να τα σεβόμαστε. Όπως και εμείς θέλουμε να σεβαστούν τα δικά μας. Έγινε σε εποχή και υπό συνθήκες που δεν τις γνωρίζω, αλλά από ό,τι έχω ακούσει ήταν υπόθεσις των αρχών.
Εσείς θα συναινούσατε; Δύσκολα θα μπορούσα να συγκατατεθώ, εκτός και αν οι ίδιοι θα ήθελαν μια άλλη λύση, να τα βάλουμε κάπου αλλού δηλαδή. Αλλά για να τους διώξουμε διά της βίας δεν είναι εύκολο.
Με τον κ. Ψωμιάδη πώς τα πάτε; Πάρα πολύ καλά. Βέβαια, άλλη είναι η δική μου νοοτροπία. Διαφέρει από τη δική του. Είναι πολύ προσεκτικός με πολύ σεβασμό και διάθεση συνεργασίας και καλοσυνάτος άνθρωπος.
Αυτό με τις τηλεοράσεις που κάθε τόσο βγαίνει και τα κάνει γήπεδο; Είναι δικό του θέμα. Δεν ξέρω τι να σας πω. O απλός κόσμος το αποδέχεται, αλλά δεν ξέρω. Και προχτές με αυτό που είχε με τα καλλιστεία – δεν ξέρω...
Γιατί στρατεύεστε με τόση ζέση στο Μακεδονικό; Κρυφά υπάρχει μια μικροαντίθεσις με την Αθήνα. Εγώ δεν την καλλιεργώ. Λέω η πρωτεύουσά μας και η συμπρωτεύουσά μας. Το λέω με όλη μου την ψυχή και θαυμάζω την Αθήνα με όλη μου την ψυχή. Αλλά υπήρχε αυτή η ένταση για το Σκοπιανό που το ζούσαμε από ’δώ μέσα στο χώρο τον ελληνικό. Oι άνθρωποι εδώ ήθελαν να εκτονωθούν και ήθελαν και να ξέρουν. Εκεί βγήκα εγώ εις το προσκήνιο. Για να διατηρήσουμε ακμαίο το φρόνημά μας το πατριωτικό έναντι των επιβουλών και των προπαγανδών που έχουν κάνει σε όλο τον Καναδά και σε όλη την Αυστραλία και σε όλη την Ευρώπη.
Γιατί υπεύθυνοι πολιτικοί όπως ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου δεν συμμερίσθηκαν αυτές τις σκέψεις σας και επιδίωξαν συμβιβασμό; Μήπως η ρεαλιστική πολιτική ήταν πιο σωστή; Όπως είδατε, δεν είναι εύκολος λαός. Είναι πάρα πολύ δύσκολοι, δύστροποι. Γνωρίζω τον κ. Μητσοτάκη, τον εκτιμώ και τον θαυμάζω για την ηλικία του και την αντοχή του, αλλά είναι της γραμμής να το κλείνουμε το θέμα, να τελειώνουμε. Δεν κλείνουν αυτά τα θέματα. Όταν τέτοια προπαγάνδα έχει προηγηθεί και τόσο μελάνι έχει χυθεί και τόσες αφίσες και τόσα ημερολόγια και τόσες προκηρύξεις και διακηρύξεις και, κατά την άποψή τους, επιστημονικά συμπεράσματα. Και να λένε «η Θεσσαλονίκη μας...».
Τώρα, σοβαρά κινδυνεύει η Θεσσαλονίκη; Αν εσείς έχετε ένα καλό οικοδόμημα και ο διπλανός σας αρχίζει να αμφισβητεί το οικοδόμημά σας επειδή είναι διώροφο και αυτού μονώροφο, δεν διακινδυνεύετε;
Προσωπικά, γελάω. Ε, δεν είναι έτσι. Διότι αυτοί έχουν σχέδια, έχουν προοπτικές. Βέβαια, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Δεν θα συνέφερε την Ελλάδα αυτή η χώρα να είναι παράγων σταθερότητας στην περιοχή; Εδώ υπάρχει η ίδια η δυσκολία του λαού να αποδεχτεί αυτά τα οποία λένε θεωρητικά οι δικοί μας στην Αθήνα. Τα πάντα που πράττουν είναι για να αποδείξουν ότι αυτοί είναι οι μόνοι απόγονοι του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου και ότι αυτοί είναι οι διάδοχοι του πολιτισμού. Δεν μπορούμε εμείς να μένουμε αδρανείς. Κι έπειτα, 130 κράτη τούς έχουν ανακηρύξει Μακεδονία.
Μήπως αυτό που λέμε, ότι και εμείς είμαστε απευθείας απόγονοι των αρχαίων, είναι μύθος; Δεν το πιστεύω. Βλέπω τα γνωρίσματά μας. Βλέπω και τους Πόντιους. Oι Πόντιοι εδώ είναι μεγάλη δύναμη. Είναι χωρισμένοι στα τρία. Λυπούμαι που είναι χωρισμένοι στα τρία, αλλά είναι επιβεβαίωση της ελληνικότητάς τους. Oι Έλληνες όπου και να είναι χωρίζονται.
Κάποια στιγμή ενδέχεται, συζητιέται πάντως, η γειτονική χώρα να κερδίσει μονομερώς το δικαίωμα να έχει συνταγματικό όνομα τη λέξη «Μακεδονία». Αν συμβεί αυτό, τι λέτε να κάνουμε; Πόλεμο; Δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Oι επικεφαλής θα τα ρυθμίσουν αφού λάβουν υπόψη τους το φρόνημα του λαού. Σήμερα δεν είναι εύκολο να γίνει πόλεμος, ευτυχώς, αλλά εδώ η περιοχή είναι εύφλεκτη. Με τους Αλβανούς, με το Κοσσυφοπέδιο...
Σας αρέσει η πολιτική, έτσι; Από το 2000, με τη λαοσύναξη... Α, η λαοσύναξη του 2000 ήταν μεγάλη υπόθεσις. Και πολύ μεγάλη επιτυχία, το έγραψαν και έξω.
Θυμάμαι που, τότε, ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος είχε πει «θα βγάλουν το σταυρό μας απ’ τον κοντό των σημαιών». Υπήρχε λοιπόν τέτοια πιθανότητα; Σε μια περίοδο βγήκε. Έβγαινε δηλαδή. Και αν δεν υπήρχε η αντίστασις αυτή, θα έβγαινε.
Από τον Σημίτη; Τώρα δεν τα θυμάμαι πολύ καλά.
Πάντως εκείνη η ιστορία με τις ταυτότητες κα τις λαοσυνάξεις, αν εξαιρέσει κανείς ότι έφθειρε τον Σημίτη σε ένα κομμάτι θρησκευόμενου πολιτικού ακροατηρίου, δεν νομίζω να απέφερε τίποτα στην εκκλησία. Και οι ταυτότητες άλλαξαν και πορευόμαστε με αρχές αυτονόητες, την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, για παράδειγμα... Όπως το πράγμα μεθοδεύτηκε, ήταν μια επίθεσις των ανθρώπων που δεν θέλουν την εκκλησία ή δεν την αποδέχονται ή τη θέλουν στην άκρη. Δείτε ότι ο πρώτος που υπέβαλε αίτηση για αλλαγή ταυτότητας ήταν ο κ. Στέφανος Μάνος, ο οποίος έχει τους λόγους του και τα οικογενειακά του ζητήματα, τα παιδιά του είναι αλλού και η γυναίκα του αλλού. Όμως, από εμάς δεν έγινε ποτέ δεκτό ότι ο Σημίτης έχει επίδραση εβραϊκή στη σκέψη του και στις ενέργειές του.
Για όλα αυτά που λέτε έχουν αποκαλέσει τη συμπεριφορά σας ακροδεξιά (όπως άλλωστε και του Χριστόδουλου). Και συχνά, λόγω των παρεμβάσεών σας στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, σας αποκαλούν και εθνικιστή. Τι απαντάτε; Έχω απαντήσει ως εξής: εάν εθνικισμός είναι να αγαπώ την πατρίδα μου και να αγωνίζομαι για την πατρίδα μου χωρίς να αμφισβητώ των άλλων τα δικαιώματα, δεν με πειράζει και αν μου το λένε.
Λένε ότι η ενορία έχει ψήφους. Ψευδές και ασύστατο τελείως. Εγώ ξέρω ότι έχω στην εκκλησία χριστιανούς που είναι και της Ν.Δ. και του ΠΑΣOΚ και των κομουνιστών. Δεν ξέρω πλέον αν είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το ξέρω.
Με το ΣΥΡΙΖΑ έχετε πρόβλημα, ε; Με αυτά τα οποία βλέπουμε, έτσι ανακοινώνονται και τα είδα και τα άκουσα, ότι δηλαδή η αθλία κατάσταση που διαμορφώθηκε στα πανεπιστήμια κυρίως υποκινείται από την πλευρά των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα το καταστρέψουν το κόμμα, θα δείτε. Εγώ είχα μια-δυο συγκρούσεις με τον κ. Τσίπρα...
Είχατε σύγκρουση με τον κ. Τσίπρα; Ναι, ήρθε εδώ και μίλησε, διότι κατάλαβε τι σημαίνει εδώ εκκλησία, με συγχωρείτε που το λέω έτσι. Και είπε «ο Μητροπολίτης σάς κατευθύνει» και τέτοια. Του απήντησα ότι εμείς αγωνιζόμαστε. Όταν εγώ αγωνιζόμουν στη Θράκη για τα εθνικά μας θέματα και για τις σχέσεις μας με τους μουσουλμάνους και για τα δικαιώματα του λαού που είναι ακριτικός, εσύ ήσουν ακόμα αγέννητος, του είπα.
Για να είμαστε δίκαιοι, ο Συνασπισμός αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από αυτή την άποψη είναι ευρωπαϊκό κόμμα, δεν συμφωνείτε; Δεν συμφωνώ.
Δεν συμφωνείτε με την Ευρώπη; Με την Ευρώπη βεβαίως, κατά πολύ, την έχω ζήσει. Και στο Παρίσι έχω μείνει και τους εκτιμώ. Παντού έχω πάει στην Ευρώπη. Ποιος όμως μπορεί να προσδιορίσει ποια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε εσείς με τα δικά σας ανθρώπινα δικαιώματα να μην έρχεστε να καταργήσετε τα δικά μου ανθρώπινα δικαιώματα;
Τα Ηνωμένα Έθνη πρωτίστως. Αλλά από ’κεί και πέρα, να σου βγάλουμε το όνομά σου, του ορθόδοξου χριστιανού, από την ταυτότητά σου (γιατί εγώ το θέλω, είναι δικαίωμά μου), γιατί να το καταργήσεις;
Είχατε δηλώσει την 5η Νοεμβρίου 2007 ότι όχι απλώς πρέπει να υπερασπιστούμε το όνομα της Μακεδονίας αλλά πρέπει και να πάρουμε τα κομμάτια που μας λείπουν; Πήγαμε σε μια μεγάλη συγκέντρωση. Και εκεί οι προηγούμενοι αγορητές ενεφάνισαν τις διεκδικήσεις των γειτόνων για τη Μακεδονία, το Λευκό Πύργο, τη Θεσσαλονίκη. Όταν ανέβηκα να μιλήσω εγώ, εκτός χειρογράφου που μιλώ συνήθως και με όλη μου την ψυχή, υπήρχε ένας μεγάλος ενθουσιασμός, και λέω: εάν οι Σκοπιανοί διεκδικούν τη Θεσσαλονίκη μας και όλη τη Μακεδονία μας από τη Φλώρινα, την Κοζάνη, τα Γρεβενά μέχρι την Καβάλα, τη Δράμα και το Νέστο, τότε γιατί και εμείς να μη διεκδικήσουμε αυτά τα τμήματα της Μακεδονίας που μας λείπουν; Ένα τέτοιο είναι στο Μοναστήρι. Εγώ δεν είπα να πάμε να καταλάβουμε το Μοναστήρι, που είπαν μερικοί. Αλλά, αφού αυτοί τα διεκδικούν, γιατί και εμείς να μη διεκδικήσουμε και να είμαστε στη γραμμή του Παπανδρέου που έλεγε να μη διεκδικήσουμε τίποτα; Αυτή είναι η απάντηση. Μπορεί να ήταν προχωρημένο. Αλλά στην Αθήνα έγραψαν να εισβάλουμε στα Σκόπια, να καταργήσουμε τα σύνορα και δεν ξέρω τι άλλο. Δεν είπα τέτοιο πράγμα.
O Μεγαλέξανδρος ποιανού είναι πρόγονος; Oι πρώτοι πρόγονοι των Μακεδόνων ήρθαν από την Πελοπόννησο και εγκαταστάθηκαν στα βόρεια του Oλύμπου. Είναι από τα ελληνικά φύλα απαρχής του Oμήρου.
Έναν στρατηλάτη που δεν είναι ορθόδοξος πώς τον διεκδικεί το σχήμα της ορθόδοξης εκκλησίας; Δεν τον διεκδικούμε ως ιεραπόστολο. Αλλά με το να κυριαρχήσει σε αυτές τις περιοχές, να επιβάλει την ελληνική γλώσσα και να δώσει πολιτιστικά στοιχεία, προετοίμασε το έδαφος όπου έπεσε σε εύφορη γη το κήρυγμα του Ευαγγελίου.
Δηλαδή, η ορθοδοξία τον λατρεύει όπως θα λάτρευαν οι μπολσεβίκοι τον Σπάρτακο; Αν πάτε στο νησί στα Ιωάννινα, στη λίμνη, θα δείτε ότι έξω στο νάρθηκα οι αγιογράφοι έχουν τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, οι οποίοι προετοίμασαν για τη μονοθεΐα και τον Χριστό. Εγώ, πάντως, τον Μεγαλέξανδρο εκεί θα τον έχω (δείχνει έναν πίνακα, ψηλά). Είναι ένα έργο του Βαρλάμη και μοιάζει με τον Άγιο Παντελεήμονα.
Έχετε ήδη εκφραστεί αρνητικά για τους γάμους των ομοφυλοφίλων... Πήρα θέση από τότε που ετέθη από τον υπουργό, τον κ. Χατζηγάκη, που μας εξέπληξε όταν μετά τη δήλωση για το σύμφωνο συμβιώσεως είπε ότι θα ορίσουμε μια πενταμελή επιτροπή από ομοφυλόφιλους να μας πουν τι θέλουν για να το βάλουμε στο νόμο. Του έκανα μια πολύ ισχυρή επίθεση, μάλιστα με μια επιγραμματική διατύπωση. Έφριξε ο κόσμος που το άκουσε και το ανέστειλε, κυρίως λόγω αυτής της δήλωσης. Γιατί ήταν άρρωστος και ο Αρχιεπίσκοπός μας, ο Ιερώνυμος, δεν ομιλεί άλλωστε, όπως ξέρετε, και οπισθοχώρησε. Πάντως, δεν μπορούν να κάνουν τέτοιο γάμο εντός εισαγωγικών. Δεν το προβλέπει η νομοθεσία.
Είναι το 10% του πληθυσμού. Δεν πρέπει να έχουν τα νομικά δικαιώματα που απορρέουν από τη συμβίωση; Να κρύβονται και να διώκονται αενάως; Έχω μερικές παρομοιώσεις, αλλά είναι πολύ σκληρές και δεν τις λέω. Δεν ξέρω αν εσείς έχετε οικογένεια, αλλά κάποιος που έχει θα έρθει το παιδί του, στα 19, να πει «εγώ θα πάω να ζήσω με μια κοπέλα που έχω, θα κάνω και ένα συμφωνητικό και θα έχω και δικαιώματα επί της περιουσίας σου» και να ’χει κι εκείνη δικαιώματα και ύστερα από λίγο καιρό να ξεγίνει η σχέση, αλλά να έχει κάνει και παιδιά... Ποια οικογένεια είναι αυτή;
Δεν είναι έτσι. Τα ίδια δικαιώματα που απορρέουν από το γάμο απορρέουν ακριβώς και από το σύμφωνο συμβιώσεως. O θεσμός της οικογένειας δηλαδή που έχουμε 2.000 χρόνια δεν μας κάνει; Ενδεχομένως η κοινωνία έχει αλλάξει. Αν αλλάζει προς το κακό, δεν πρέπει να το σταματήσουμε;
Ποιος κρίνει ότι κάτι τέτοιο είναι κακό; Εμείς το λέμε και από πλευράς χριστιανικής.
Σε περίπτωση που επιβληθεί διά νόμου είτε από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ευρωπαϊκή συνθήκη, τι θα κάνει η εκκλησία; Όσοι αισθάνονται χριστιανοί αλλά είναι και ομοφυλόφιλοι θα είναι αποσυνάγωγοι από το σώμα της εκκλησίας; Αν δεν έχουν μετάνοια, θα είναι. Και αν συζούν.
Δεν είναι σκληρό αυτό; Τι θα πει «είναι σκληρό»;
Δεν είναι σκληρό για μια θρησκεία που κηρύσσει την αγάπη; Άμα υπάρχει η αγάπη, υπάρχει και η δικαιοσύνη, υπάρχει και η υπακοή και η εφαρμογή των λόγων του Ευαγγελίου.
Θα ήθελα να μου περιγράψετε τη σχέση σας και να μου πείτε τη γνώμη σας για τον μακαρίτη Χριστόδουλο. Ήταν πάρα πολύ καλή η σχέσις μου με τον Χριστόδουλο. Ήμαστε σύμφωνοι σε μερικά θέματα, όπως η φιλοπατρία, το ενδιαφέρον για την ιεραποστολή, για τα εθνικά μας θέματα κ.λπ. Εγώ όμως δεν προερχόμουν από την αδελφότητα που προερχόταν εκείνος, από τη Χρυσοπηγή. Αυτοί ήσαν 4-5, και είναι ακόμα μερικοί. Εκτός αυτού, δημιούργησε ένα δικό του κύκλο, δικό του περιβάλλον, στο οποίο δεν είχα καμία συμμετοχή ούτε εγώ ούτε άλλοι.
Τον θυμάστε σαν φίλο; Περισσότερο ως φιλικόν άνθρωπο, όχι ως φίλο. Γιατί είχε τις δικές του φιλίες και σε μερικά πράγματα που για μας είναι πολύ σημαντικά στην εκκλησία ήθελε πάντα το δικό του. Μια φορά δεν έκανε μητροπολίτη Σιδηροκάστρου αυτόν που ήθελε, εξελέγη ένας δικός μου, και εγκρίνιαζε. Τότε και εγώ του είπα «και αυτός δικός σου είναι». Είχαμε φιλικές σχέσεις, αλλά όχι κάποια προσωπική εγκάρδια φιλία.
Με τον τωρινό Αρχιεπίσκοπο, τον κ. Ιερώνυμο, ποια είναι η σχέση σας; Είμαστε γνωστοί από παιδιά, παρότι υπολείπεται κατά τέσσερα χρόνια. Μέναμε στα ίδια οικοτροφεία τότε που ήμασταν στην Αθήνα. Έχει λεχθεί από τον άνθρωπο που μας ποδηγετούσε στα οικοτροφεία τότε ότι ο Ιωάννης Λιάπης επηρεάστηκε στη ζωή του από τον Άνθιμο. Εγώ το πιστεύω αυτό, γιατί από τη φιλολογία πήγε και αυτός στη θεολογία και μετά ακολούθησε τον ίδιο δρόμο. Είμαι εκείνος που, σε περίοδο αρχιεπισκοπίας του Σεραφείμ και ενώ ο Ιερώνυμος είχε το όνομα του Ιερώνυμου και ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας ήταν εκ των εκλεκτών του Ιερώνυμου, έπεισα τον Αρχιεπίσκοπο και τον πήραμε στη Σύνοδο. Αυτή ήταν η απαρχή για να γίνει γραμματέας και αρχιγραμματέας και επίσκοπος. Προς τιμήν του, το αναγνωρίζει. Τα χαλάσαμε σε μια περίοδο, όταν ετέθησαν τα οικονομικά και τα περιουσιακά. Καλώς ή κακώς, εγώ είμαι εκείνος που έγραψα το κείμενο, ότι αυτός και οι άλλοι επίσκοποι δεν είχαν καμία ευθύνη για τυχόν ατασθαλίες στη διαχείριση των οικονομικών.
Η πρόσφατη φράση του, ότι καλό θα ήταν οι επίσκοποι να μη μιλούν για δημόσια ζητήματα και για ζητήματα της πολιτικής, νομίζετε ότι αφορούσε εσάς; Όχι. Το είπε για τον Στέφανο των Σκοπίων, ο οποίος είπε ότι η Θεσσαλονίκη είναι δική τους. Βεβαίως, το Mega στα τρέιλερ έγραφε ότι το είπε για τον Στέφανο, αλλά στόχευε τον Άνθιμο. Η ΝΕΤ, όμως, δεν το ερμήνευσε έτσι. Και εγώ, χωρίς να πω για τον ίδιο, έπειτα από 2-3 μέρες είπα ότι λένε μερικοί πως δεν πρέπει να μιλάμε για τα θέματα της πατρίδας μας και τα θέματα τα εθνικά, αλλά πολλές φορές η σιωπή σημαίνει και δειλία. Είπαν, το λέει για τον Ιερώνυμο. Εγώ ονόματα δεν είπα. Όπως θέλει κανείς το ερμηνεύει.
Να υποθέσω ότι θα ζήσουμε μέρες μιας ένδοξης κόντρας; Εγώ εύχομαι να μην υπάρξει.
Πάντως εσείς προτρέπετε τον Αρχιεπίσκοπο να μιλάει περισσότερο, ε; Εγώ προτρέπω... Παρακαλώ. Τον παρακαλώ. Θέλω να ομιλήσει λίγο περισσότερο. Να μη συμβαίνει αυτό που μου λένε, ότι ψάχνουμε να βρούμε πού είναι η φωνή της εκκλησίας.

Η βαρβαρότητα της Ελληνοχριστιανικής «Δικαιο-σύνης»

Με δισέλιδη συνέντευξή του στην Α1, εφημερί-δα του Λαϊκού Ορθόδο-ξου Συναγερμού, ο πρόεδρος πρωτοδικών Δημήτριος Γαβαλάς υπεραμύνεται της αποφάσεώς του για την απόσυρση του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου. Το όργανο του ΛΑ.Ο.Σ. μάλιστα τονίζει: «Η δικαστική απόφαση με την οποία διατάσσεται η προσωρινή απόσυρση του μυθιστορήματος από τις σχολικές βιβλιοθήκες είναι μνημείο ελληνοχριστιανικού λόγου και θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία». Ο ίδιος, εκτός διαφόρων ακροδεξιών απόψεων, επαναλαμβάνει τα παρανοϊκά επιχειρήματά του, ότι αφού «κάποτε με το εφάπαξ αγόραζες σπίτι και σήμερα ούτε την πόρτα», κι αφού «ο ελληνικός λαός σήμερα στενάζει από την ακρίβεια», κι αφού «τα κορίτσια της ανατολικής Ευρώπης [] σήμερα δυστυχώς εργάζονται στους οίκους ανοχής και στα μπαρ της Δυτικής Ευρώπης», άρα ορθώς απαγόρευσε το βιβλίο της Σωτηροπούλου!
Αυτός ο άνθρωπος εξακολουθεί να δικάζει, να κρίνει ζωές και περιουσίες ανθρώπων, από δήθεν «πατριωτική θέση» και ως… αντιστεκόμενος στη Νέα Τάξη! Ποιος πολίτης μπορεί να έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στην κρίση του ακόμη και για ασήμαντη τροχαία παράβαση; Δεν θα έπρεπε πάντως να διώκεται πειθαρχικά για καθυστέρηση στην έκδοση αποφάσεων, γιατί έτσι το πιθανότερο είναι ότι γλίτωσαν έντιμοι άνθρωποι από την ορθή του κρίση, οι οποίοι αλλιώς θα πλήρωναν τις αντιλήψεις του περί των «εγκλημάτων» των δειλών συμμάχων εις βάρος των… γενναίων ναζί.
Αντέγραψα και παραθέτω ολόκληρο το νέο μνημείο εθνοσωτήριου ελληνοχριστιανικού λόγου, μνημείο Χυδαιότητας και Βαρβαρότητας της Ελληνοχριστιανικής «Δικαιοσύνης», δηλαδή τη συνέντευξη του δικαστή Γαβαλά σε άγνωστο συντάκτη της εν λόγω εφημερίδας.
τίτλος:
«Ζιγκ ζαγκ» στη χυδαιότητα μέσα στις σχολικές βιβλιοθήκες

Αποκλειστική συνέντευξη στην Α1 του θαρραλέου δικαστή Δημήτρη Γαβαλά που διέταξε την απόσυρση του βιβλίου με τις βωμολοχίες

Είμαστε στον απόηχο μιας δικαστικής απόφασης, για απόσυρση του μυθιστορήματος της Έρσης Σωτηροπούλου «Ζιγκ Ζαγκ στις νεραντζιές» από τις σχολικές βιβλιοθήκες.
Πράγματι αυτό είναι γεμάτο από χυδαίες λέξεις (γαμώ, μαλάκα, χέσε μας κ.λπ.), ενώ στην σελ. 18 μαθαίνουμε ότι «ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα», ότι «το πιο άγριο σεξ γίνεται μέσα στο χειρουργείο» και ότι ο ήρωας του βιβλίου «μια φορά μέσα στην εντατική είχε δει ένα δικέφαλο πέος»! Η δικαστική απόφαση με την οποία διατάσσεται η προσωρινή απόσυρση του μυθιστορήματος από τις σχολικές βιβλιοθήκες είναι μνημείο ελληνοχριστιανικού λόγου και θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
Δέχεται ότι και μία απλή ανάγνωση του «Ζιγκ Ζαγκ στις νεραντζιές» πείθει τον αναγνώστη ότι περιέχει κείμενα πορνογραφικά και χυδαία, με συχνή χρήση βωμολοχιών και αισχρών εκφράσεων, που δεν έχουν τίποτε το παιδαγωγικό.
Ακολούθως, αποδεικνύει με επιχειρήματα ότι οι λεγόμενοι «προοδευτικοί» κοροϊδεύουν τον κόσμο και ότι αυτό που εκείνοι εννοούν ως πρόοδο είναι στην πραγματικότητα οπισθοδρόμηση. Στην συνέχεια εκτιμά ότι η ιστορική αλήθεια αποκρύπτεται στην εποχή μας, διότι αποκρύπτονται τα εγκλήματα των Εβραίων εναντίον των Παλαιστινίων και παρουσιάζονται μόνο αυτά των Γερμανών εναντίον τους!
Τέλος, καταγγέλλει τους ψευτοκουλτουριάρηδες που μιλούν και γράφουν απαξιωτικά και περιφρονητικά για τους βασιλείς, ενώ επιμελώς αποκρύπτουν ότι τα κράτη με τις καλύτερες κοινωνικές παροχές σήμερα είναι «βασιλευόμενες Δημοκρατίες», όπως η Σουηδία, η Νορβηγία και η Δανία.
Θεωρήσαμε λοιπόν, ότι αξίζει τον κόπο να δούμε από πρώτο χέρι το σκεπτικό με το οποίο ο δικαστής κ. Δημήτρης Γαβαλάς εξέδωσε την απόφασή του. Ζητήσαμε λοιπόν και είχαμε από αυτόν την συνέντευξη που ακολουθεί:

– Τι σας ώθησε να γράψετε, την απόφαση που διέταξε την προσωρινή απόσυρση από τις σχολικές βιβλιοθήκες του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου «Ζιγκ - Ζαγκ στις Νεραντζιές»;
– «Η αγάπη μου για τα παιδιά, άλλωστε το αναφέρω στο σκεπτικό της αποφάσεώς μου, ότι πριν γίνω δικαστής, ήμουν καθηγητής κοινωνιολογίας και σαν εκπαιδευτικός ένιωθα την ανάγκη προστασίας των παιδιών από άσεμνα κείμενα και βωμολοχίες».
– Η προσωρινή απαγόρευση του βιβλίου, έγινε από εσάς κ. πρόεδρε αυτεπαγγέλτως;
– «Όχι αυτεπαγγέλτως, αλλά κατόπιν αιτήσεως γνωστού δικηγόρου, ο οποίος ως Έλλην πολίτης, υπέβαλε την σχετική αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, με την οποία ζητούσε την προσωρινή απαγόρευση - απόσυρση του βιβλίου από τις σχολικές βιβλιοθήκες μέχρι να εκδικασθεί η τακτική αγωγή του και την οποία υπόθεση δίκασα κατόπιν κληρώσεως, όπως γίνεται στο Πρωτοδικείο Αθηνών».
– Η προσωρινή απόσυρση του βιβλίου, που διέταξε η απόφασή σας, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, το περιμένατε αυτό;
– «Φυσικά και το περίμενα μετά πλήρους βεβαιότητος και αυτή η επίθεση με τιμά ιδιαίτερα, αφού ο Τύπος και γενικά όλοι μας πολεμάμε ό,τι υπολογίζουμε και ποτέ ό,τι περιφρονούμε. Επί παραδείγματι η “Ελευθεροτυπία” αφιέρωσε μια πρωτοσέλιδη στήλη και δύο σελίδες κατηγορώντας την απόφασή μου. Επίσης το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου που πρόσκειται στην Αριστερά και Κεντροαριστερά επιτέθηκε στην απόφασή μου. Επαναλαμβάνω ότι αυτό το θεωρώ τιμή μου. Βέβαια υπήρξαν και εφημερίδες που έγραψαν για γενναία απόφαση από δικαστή με πατριωτική θέση. Ανάμεσα σ’ αυτούς και η εφημερίδα σας. Άλλωστε με τιμά το γεγονός, ότι ο απλός κόσμος που συναντώ στο δρόμο, που άκουσε στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο και διάβασε στις εφημερίδες για την απαγόρευση αυτή μου σφίγγει το χέρι και μου εκφράζει τα συγχαρητήριά του και τις ευχαριστίες του που η δικαστική αρχή ασχολήθηκε θετικά με την προστασία των παιδιών που βάλλονται πανταχόθεν από άσεμνες φωτογραφίες και κείμενα».

Η επίθεση κατά των δικαστών

– Δεν σας πείραξε που πολλές εφημερίδες έγραψαν εναντίον σας;
– «Όχι μόνον δεν με ενόχλησε, αλλά αντιθέτως με ευχαρίστησε και με ικανοποίησε ηθικά η επίθεση μερίδας του Τύπου, άλλωστε ο Τύπος πολλές φορές επιτίθεται σε ορθότατες ενέργειες των λειτουργών της Δικαιοσύνης».
– Γνωρίζετε να μας αναφέρετε, τέτοια παραδείγματα;
– «Φυσικά, πρόσφατο παράδειγμα είναι ότι μερίδα του Τύπου και μάλιστα τυγχάνει να είναι οι ίδιες εφημερίδες που επιτέθηκαν και σε μένα, επιτέθηκαν πρόσφατα και στον κορυφαίο εισαγγελικό λειτουργό και πανθολογουμένως έγκριτο νομικό αξιότιμον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γεώργιο Σανιδά, για την ορθότατη στάση που τήρησε όσον αφορά τον γάμο των ομοφυλοφίλων στην Τήλο. Δηλαδή, πού θα καταλήξουμε; Ότι ο κ. Εισαγγελέας πριν από την επιβεβλημένη από το Σύνταγμα, τους νόμους και το ύψιστο λειτούργημά του ενέργεια, έπρεπε να ζητήσει την έγκριση του Τύπου και των δημοσιογράφων; Είναι άλλωστε απόλυτα φυσικό η ορθότατη από ηθικής, κοινωνικής και νομικής απόψεως θέση του κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που τίμησε ολόκληρο τον εισαγγελικό κλάδο, να προκαλέσει τις αντιδράσεις των οπαδών της διαφθοράς, του αμοραλισμού, της ανηθικότητας και κυρίως της ανωμαλίας».
– Επανερχόμενοι στη δική σας απόφαση προσωρινής αποσύρσεως του βιβλίου, κατηγορηθήκατε για λογοκρισία. Τι έχετε να πείτε;
– «Εάν απαγόρευα το βιβλίο από τα βιβλιοπωλεία, σαφώς θα ήταν πράξη λογοκρισίας. Εγώ όμως το απαγόρευσα, όχι από τα βιβλιοπωλεία, αλλά από τις σχολικές βιβλιοθήκες, όπως θα απαγόρευα και ένα βιβλίο που θα ωθούσε τα παιδιά στο έγκλημα ή στα ναρκωτικά, θα ήταν και τότε λογοκρισία;».
– Κατηγορηθήκατε ότι με το σκεπτικό της αποφάσεώς σας, πολιτικολογήσατε και μάλιστα η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» έγραψε στο πρωτοσέλιδο για ακροδεξιό παραλήρημα. Εσείς τι λέτε επ’ αυτού;
– «Παραλήρημα δεν περιέχει η απόφαση, αλλά το συγκεκριμένο άρθρο της εφημερίδας. Όσον αφορά το θέμα, αν πολιτικολόγησα, πράγμα ασφαλώς απαράδεκτο για δικαστή, θα σας αναφέρω τα ακόλουθα: Η πολιτική επιστήμη, την οποία σημειωτέον σπούδασα στο Παν/μιο Αθηνών, πριν σπουδάσω νομικά, μας διδάσκει ότι σε κάθε πράξη και σε κάθε λέξη μας, μπορούμε να αποδώσουμε πολιτική διάσταση.
Το ότι αναφέρω μέσα στο σκεπτικό της αποφάσεώς μου, ότι τα κράτη με βασιλευομένη Δημοκρατία, όπως η Δανία, η Αγγλία, η Ολλανδία, η Σουηδία κ.λπ. έχουν καλύτερη κοινωνική πολιτική από τα κράτη της Προεδρευομένης Δημοκρατίας, δεν αποτελεί πολιτική άποψη, αλλά μια απλή διαπίστωση της πραγματικότητας.
Όπως άλλωστε την πραγματικότητα αναφέρω στην απόφασή μου, όταν γράφω ότι τα κορίτσια της ανατολικής Ευρώπης, κάποτε επί σοσιαλιστικών καθεστώτων εργαζόντουσαν στα εργοστάσια της Ρωσίας και της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ σήμερα δυστυχώς εργάζονται στους οίκους ανοχής και στα μπαρ της Δυτικής Ευρώπης.

Τα πραγματικά εγκλήματα

– Γράψατε για τα εγκλήματα των «ΣΥΜΜΑΧΩΝ». Τι εννοείτε;
– «Εννοώ ότι οι Γερμανοί για τα εγκλήματά τους δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν, ενώ οι “σύμμαχοι” για τα εγκλήματά τους, π.χ. τον βομβαρδισμό των αμάχων στη Δρέσδη, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά ούτε δικάστηκαν, όπως άλλωστε οι Εβραίοι δεν δικάστηκαν ποτέ για τα αποτρόπαια εγκλήματά τους κατά των Παλαιστινίων.
Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε ότι οι Αγγλοαμερικανοί βομβάρδισαν και ισοπέδωσαν την ομόδοξη και φίλη της Ελλάδος Σερβία, αλλά ο πατριώτης Μιλόσεβιτς δικάστηκε σαν εγκληματίας».
– Η μάχη του «Στάλιγκραντ» που κατά την διατυπωθείσα στην απόφαση άποψή σας, μας ελευθέρωσε από τους Γερμανούς, τα πολλά διαζύγια χωρίς εύλογη αιτία και τα παιδιά, που όπως γράφετε στην απόφασή σας κάποτε έτρωγαν σπιτικό φαγητό και τώρα τρώνε έτοιμα και επιβλαβή φαγητά, τι σχέση έχουν με την απαγόρευση - απόσυρση του βιβλίου;
– «Σαν πρώτη άποψη, φαίνεται, τονίζω “φαίνεται”, να μην έχουν σχέση. Όμως έχουν βαθύτερη σχέση με κάποιες αντιλήψεις που υπάρχουν στην εποχή μας με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, την παγκοσμιοποίηση που σαν οδοστρωτήρας θέλει να ισοπεδώσει θρησκεία, πατρίδα, παραδόσεις, ήθη και έθιμα, επίσης τον διεθνή καπιταλισμό και την ψευτοκουλτούρα, οι οπαδοί των οποίων πολέμησαν και κατηγόρησαν όπως άλλωστε ανέμενα με βεβαιότητα, την απόφασή μου».
– Μήπως γράφοντας όλα αυτά, επεκταθήκατε περισσότερο από όσο έπρεπε;
– «Έγραψα λιγότερα από όσα έπρεπε. Άλλωστε έπρεπε να αντιμετωπίσω την αναμενόμενη, όπως σας είπα, αντίδραση των οπαδών της Νέας Τάξης και της κακώς εννοούμενης κουλτούρας».

Τι προσδιορίζει το άσεμνο

– Το βιβλίο είναι άσεμνο;
– «Περιέχει άσεμνες φράσεις, οι οποίες δεν προσιδιάζουν στο λεξιλόγιο των παιδιών. Σημειωτέον ότι ο χαρακτηρισμός ως ασέμνου ενός κειμένου, δεν είναι αυστηρό έργο νομικού, αφού η έννοια του άσεμνου είναι αόριστη νομική έννοια, στην οποία υπεισέρχονται παράμετροι και κριτήρια εξωνομικά όπως θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά κ.λπ.».
– Επεκταθήκατε όμως και σε οικονομικά θέματα.
– «Φυσικά, τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους και θα σας ρωτήσω, αφού μου δίνετε την ευκαιρία, είναι ψέμα αυτό που αναφέρω στην απόφασή μου, ότι κάποτε στην Ελλάδα με το “εφ’ άπαξ” αγόραζες σπίτι, και τώρα με το “εφ’ άπαξ” δεν αγοράζεις ούτε την πόρτα;». Είναι ψέμα ότι ο ελληνικός λαός σήμερα στενάζει από την ακρίβεια;».
– Βλέπετε κάτι μεμπτό στην απόφασή σας;
– «Δεν υπάρχει τίποτε αλάνθαστο, αλλά θα ήθελα να επισημάνω στους επικριτές μου το ακόλουθο: Ας ερευνήσουν με επιμέλεια να εντοπίσουν και να ανακαλύψουν έστω και ένα ψέμα στο κείμενο της αποφάσεώς μου ή κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
– Αναφέρετε στην απόφασή σας, ότι δύο έγκριτες εφημερίδες όπως η «ΕΣΤΙΑ» και ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» δεν περιέχουν πορνογραφικά κείμενα. Μήπως πρέπει να διαβάζουμε μόνο «ΕΣΤΙΑ» και «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»;
– «Φυσικά και πρέπει να διαβάζουμε τα πάντα. Υπάρχουν και άλλες εφημερίδες που δεν περιέχουν πορνογραφίες. Όμως επέλεξα τις δύο προαναφερόμενες εφημερίδες για να επισημάνω ότι η πολιτική ιδεολογία και η δημοσιογραφία πρέπει να είναι σοβαρή και απαλλαγμένη από βωμολοχίες. Άλλωστε είναι γεγονός ότι οι δύο παραπάνω εφημερίδες, δηλαδή η “ΕΣΤΙΑ” και ο “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ”, μολονότι ανήκουν σε εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες, εν τούτοις έχουν κοινό σημείο την πολιτική σοβαρότητα και την απουσία ασέμνων φωτογραφιών και πορνογραφικών κειμένων».

Ωμή επέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης

– Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. πρόεδρε, ζήτησε την πειθαρχική δίωξή σας;
– «Δεν το γνωρίζω επίσημα. Αλλά διάβασα σε πρωτοσέλιδο της “ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ” ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης ζήτησε τον πειθαρχικό μου έλεγχο».
– Αυτό αποτελεί επέμβαση της Εκτελεστικής εξουσίας στη Δικαστική;
– «Εάν αυτό δεν αποτελεί επέμβαση, τότε τι αποτελεί;».
– Τι γνώμη έχετε για τον υπουργό Δικαιοσύνης;
– «Εξακολουθώ να έχω την καλύτερη γνώμη, άλλωστε ουδείς είναι αλάνθαστος».
– Θα υπάρξει για εσάς υπηρεσιακή συνέπεια λόγω της αποφάσεώς σας για την απόσυρση του βιβλίου;
– «Αυτό θα μας το δείξει το άμεσο και προσεχές μέλλον».
– Ακούστηκε ότι έχετε καθυστέρηση στην έκδοση αποφάσεων, είναι αλήθεια;
– «Όπως πολλοί δικαστές, είχα και εγώ στο παρελθόν καθυστερήσεις. Όμως από τον Ιανουάριο του 2008 δεν έχω ουδεμία καθυστέρηση».
– Οποιαδήποτε πειθαρχική τιμωρία σας στο μέλλον, για προγενέστερες καθυστερήσεις μήπως θα έχει μοναδική αιτία την έκδοση της επίμαχης αποφάσεώς σας και την παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης;
– «Αυτό το αφήνω στην κρίση σας. Το μόνο που θα σας πω είναι, ότι τις πειθαρχικές τιμωρίες των δικαστών, τις αποφασίζει το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο του Αρείου Πάγου, στην κρίση του οποίου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη».
– Η συγγραφέας Έρση Σωτηροπούλου εξηγέρθηκε κατά της αποφάσεώς σας. Τι έχετε να πείτε;
– «Η συγγραφέας Έρση Σωτηροπούλου δεν είναι υποχρεωμένη να απολογηθεί για το έργο της, όπως ακριβώς και ο δικαστής δεν είναι υποχρεωμένος να απολογηθεί για την απόφασή του και για την κρίση του».
– Τελικά, το βιβλίο έπρεπε να αποσυρθεί;
– «Φυσικά και έπρεπε να αποσυρθεί. Το βιβλίο αυτό δεν εμπλουτίζει το λεξιλόγιο των παιδιών, αλλά τα ωθεί σε βωμολοχίες, με μια λέξη το βιβλίο αυτό δεν ωφελεί τα παιδιά, για τα οποία κατάλληλα βιβλία δεν είναι απλώς τα λογοτεχνικά κείμενα, αλλά τα βιβλία της παιδικής λογοτεχνίας. Όλοι ανεξαιρέτως οι παιδαγωγοί όπως ο Pestalozzi και πάνω από όλους ο θεάνθρωπος XPΙCTOC, ορίζει ότι πρέπει να προστατεύουμε τις αγνές παιδικές ψυχές, τις οποίες ανήγαγε σε πρότυπα για τους μεγάλους».
– Εάν τώρα ξαναδικάζατε την υπόθεση αυτή, τι απόφαση θα εκδίδατε;
– «Θα αποφάσιζα το ίδιο, θα διέταζα την απόσυρση του βιβλίου, αλλά στο σκεπτικό της αποφάσεως θα έγραφα ακόμη περισσότερα».

εφημ. ΆλφαΕΝΑ, φ. 423, 7-8.6.2008, σσ. 12-13

Α. Αϊνστάιν: οι θρησκείες «πρωτόγονοι μύθοι», «παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες»

Μια επιστολή του Αλβέρτου Αϊνστάιν προς τον γερμανό φιλόσοφο Έρικ Γκούτκιντ, την οποία του έστειλε στις 3 Ιανουαρίου 1954, ένα χρόνο δηλαδή πριν από τον θάνατό του, αποτυπώνει τις σκέψεις του για τη θρησκεία και τον Θεό. Η επιστολή βγήκε σε πλειστηριασμό από τον Bloomsbury και πουλήθηκε στις 15.5.08 στην τιμή των 207.600 λιρών. Τα σημαντικότερα αποσπάσματα της επιστολής Αϊνστάιν δημοσίευσε η εφημερίδα The Guardian στο φύλλο της 13.5.2008 σε μετάφραση από το γερμανικό πρωτότυπο του Joan Stambaugh, συνοδευόμενα από το κείμενο με τίτλο «Childish superstition: Einstein's letter makes view of religion relatively clear» και τα αναδημοσίευσε το Βήμα την επομένη σε επιμέλεια Όλυμπου Τσεκούρα. Την επαύριο του πλειστηριασμού επίσης στον Guardian δημοσιεύθηκαν οι απόψεις του κορυφαίου βιολόγου Richard Dawkins («Dawkins beaten in bid for Einstein letter»). Το κείμενο που συνόδευε την επιστολή μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και εδώ. Αλλά καλύτερα να σχηματίσει κανείς γνώμη διαβάζοντας τα αποσπάσματα της ίδιας της επιστολής του Αϊνστάιν:

«Πρωτόγονο ανθολόγιο μύθων» η Αγία Γραφή
«Τις τελευταίες ημέρες διαβάζω μετά μανίας το βιβλίο σου και σε ευχαριστώ πολύ που μου το έστειλες. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το εξής. Με δεδομένη την αντικειμενική στάση απέναντι στη ζωή και στην ανθρώπινη κοινωνία, διαπιστώνω ότι έχουμε πολλά κοινά σημεία.
... Για εμένα, η λέξη Θεός δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από την έκφραση και τα παρεπόμενα της ανθρώπινης αδυναμίας. Η Αγία Γραφή αποτελεί ένα αξιέπαινο μεν αλλά πρωτόγονο ανθολόγιο μύθων, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά είναι ελκυστικά παιδαριώδεις. [The word God is for me nothing more than the expression and product of human weaknesses, the Bible a collection of honourable, but still primitive legends which are nevertheless pretty childish]. Δεν υπάρχει ερμηνεία, όσο επιδέξια και αν είναι αυτή, που να μπορεί να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Αυτές οι εκλεπτυσμένες ερμηνείες είναι τόσο πολυσήμαντες εκ της φύσεώς τους που καταλήγουν να μην έχουν σχεδόν καμία σχέση με το αρχικό κείμενο. Για εμένα ο ιουδαϊσμός, όπως κάθε θρήσκευμα, δεν είναι παρά μια έκφραση ενός συνόλου από παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες. [For me the Jewish religion like all other religions is an incarnation of the most childish superstitions]. Και ο εβραϊκός λαός, στον οποίο με υπερηφάνεια ανήκω, και είμαι απόλυτα συντονισμένος με τη νοοτροπία του, για εμένα δεν έχει ποιότητα διαφορετική από εκείνη των άλλων λαών. Οι εμπειρίες μου με έχουν διδάξει ότι οι εβραίοι δεν είναι καλύτεροι ούτε χειρότεροι από άλλες ομάδες ανθρώπων. Δεν διακρίνω κάτι το “περιούσιον” σε αυτούς.
Σε γενικές γραμμές θεωρώ θλιβερό το γεγονός ότι διατείνεσαι μια άποψη περί ειδικών προνομίων και την οποία επιχειρείς να υπερασπιστείς προβάλλοντας δύο ασπίδες υπερηφάνειας, μια εξωτερική ως άνθρωπος και μια εσωτερική ως εβραίος.
Ως άνθρωπος επικαλείσαι, φερ’ ειπείν, άδεια εξαίρεσης από τη νομοτέλεια, αποδεκτή κατά τα άλλα. Ως εβραίος επικαλείσαι το προνόμιο του μονοθεϊσμού. Η περιορισμένη όμως νομοτέλεια παύει να είναι νομοτέλεια, όπως με εξαιρετική οξυδέρκεια διατύπωσε και ο θαυμάσιος Σπινόζα μας, πρώτος από όλους μας κατά πάσαν πιθανότητα.
Και οι ανιμιστικές δοξασίες των θρησκειών της φύσης δεν είναι δυνατόν να ακυρωθούν από τον μονοθεϊσμό. Με τέτοιου είδους ασπίδες μόνον αυταπάτες μπορούμε να δημιουργήσουμε και σε καμία περίπτωση δεν ευνοούμε έτσι την ηθική μας ανάταση. Το αντίθετο μάλιστα.
Τώρα που ξεκαθάρισα ανοικτά τις διαφορές μας στις διανοητικές πεποιθήσεις βλέπω πολύ καθαρά ότι είναι πολύ κοντά οι απόψεις μας περί ζητημάτων πιο ουσιαστικών, όπως για παράδειγμα η αξιολόγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Διαφοροποιούμαστε μόνον σε διανοητικά “ερείσματα” και στην “αιτιολόγηση των αντιδράσεων” κατά τη φροϋδική ορολογία. Για αυτό πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον αν ανοίγαμε μια συζήτηση για πράγματα συγκεκριμένα».

Όλη η δικογραφία της βάρβαρης δικαστικής απόφασης

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΜΟΝΟΜΕΛΟΥΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
(διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων)

ΑΙΤΗΣΙΣ

Κωνσταντίνου Πλεύρη, Δικηγόρου, κατοίκου Αθηνών,
Σκουφά 81.

ΚΑΤΑ

α) Του Ελληνικού Δημοσίου, νομίμως εκπροσωπουμένου δια του Υπουργού επί των Οικονομικών.
β) κατά της Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Μαριέττας Γιαννάκου, ατομικώς.
γ) κατά του Υπουργού Πολιτισμού και Επιστημών κ. Γεωργίου Βουλγαράκη, ατομικώς.

Περιήλθε εις γνώσιν μου το βιβλίον της κας Έρσης Σωτηροπούλου, υπό τον τίτλον «Ζίγκ-Ζάγκ στις Νερατζιές» (εκδόσεις «Κέδρος») το οποίον συμφώνως προς πληροφορίας μου και δημοσιεύματα π.χ. «Παρόν» (7-11-2004) ηγοράσθη από το Υπουργείον Πολιτισμού, διετέθη εις σχολικάς βιβλιοθήκας και απεστάλη στον Ελληνισμό άλλων χωρών.
Το βιβλίον αυτό, ως εκ του περιεχομένου του αποδεδειγμένως χυδαιολογεί, πορνογραφεί και περιγράφει διεστραμμένας ερωτικάς σκηνάς, ώστε κακώς το επρομηθεύθη το Υπουργείον Πολιτισμού, το οποίον προώρισται να προάγη τον πολιτισμόν κι’ όχι την αισχρολογίαν και αισχροπραξίαν και κάκιστα διετέθη εις σχολικάς βιβλιοθήκας, διότι ευθέως προσβάλλει την ηθικήν της Ελληνικής κοινωνίας, δια των ακατονόμαστων φράσεων του και του γενετησίου διαστροφικού χαρακτήρος του, ώστε δεν συντελεί στην διαπαιδαγώγησιν της νεότητας, απεναντίας συμβάλλει στην διάδοσιν εκφυλιστικών φαινομένων, με άσεμνον λεκτικήν ωμότητα.
Όσοι μαθηταί διαβάσουν το βιβλίον της εριτίμου κας συγγραφέως θα μάθουν, μεταξύ άλλων χειροτέρων:
1. «Πόσο υπέροχο είναι να είσαι άρρωστος, ότι ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα κι’ ότι το πιο άγριο σεξ γίνεται μετά το χειρουργείο όταν είσαι ακόμα ναρκωμένος, Κι’ ότι μιά φορά μέσα στην εντατική είχε δει ένα δικέφαλο πέος»!! (σελ. 18-19).
2. Να υποδέχωνται την νέα χιλιετία «με μία μπύρα στο ένα χέρι και τον πούτσο στο άλλο...»!! (ένθ.ανωτ.).
3. Ευγενείς εκφράσεις όπως: «χέσε μας», «γαμώ τα μεγαλεία μου», «γαμώ τα υπουργεία μου», «μαλάκα που ήσουνα» κ.τ.λ. (σελ.32).
4. Να θαυμάζουν: «μικρά μυτερά στήθη» με «ρώγες... σκληρές και τσιτωμένες σαν κουκούτσια ελιάς» (σελ. 49).
5. Να κάνουν παρέα «μόνο με γκαίυ»! (ένθ.ανωτ.).
6. Να εκφράζονται χυδαίως: «τώρα θα σε γαμήσω» (σελ.53).
7. Να ερωτεύωνται... ψυγεία! : «Σ’ αγαπώ είπε η Νίνα κι’ αγκάλιασε το ψυγείο... το ψυγείο τρεμούλιασε μ’ ένα μικρό βουητό κι’ έμεινε πάλι σιωπηλό. Κράτησε κι’ αυτή την αναπνοή της. Σ’ αγαπώ ξαναείπε χαϊδεύοντας την ψυχρή επιφάνεια» (σελ. 79).
Το αισχρόν μυθιστόρημα εβραβεύθη με κρατικόν βραβείον(!) όχι βεβαίως διότι εκφράζει τo ήθος της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά προφανώς διότι συνάδει προς το οικογενειακόν ήθος των μελών της επιτροπής, η οποία το εβράβευσε.
Απέστειλα επιστολάς προς την τ. αναπληρώτριαν υπουργόν Πολιτισμού καν Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, προς τον Υπουργόν Πολιτισμού κ. Γ. Βουλγαράκην, στην υπουργό Παιδείας καν Μαριέττα Γιαννάκου καταγγέλλων τας χυδαιολογίας και διαστροφάς του ανωτέρω βιβλίου, που ηγόρασε το κράτος! εβράβευσε! και διένειμε εις σχολικάς βιβλιοθήκας!!! αλλά δεν κατεδέχθησαν να μου απαντήσουν μολονότι οφείλουν κατά το Σύνταγμα (αρθ. 10).
Κατόπιν πολλών διαβημάτων μου το Υπουργείον Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων μετά την παρέλευσιν 15 μηνών! μου έστειλε το ακόλουθον έγγραφον:
[………]
Εκ της αναγνώσεως του ανωτέρω εγγράφου προκύπτει ότι: α) πράγματι το προστυχοβιβλίον εστάλη εις σχολικάς βιβλιοθήκας! β) το υπουργείον Παιδείας μας πληροφορεί, ότι με εγκύκλιόν του εζήτησε να αποσυρθούν από τας σχολικάς βιβλιοθήκας όσα βιβλία δεν περιλαμβάνονται στους καταλόγους των εγκεκριμένων βιβλίων, δίχως να βεβαιώνη, ότι το χυδαίον βιβλίον απεσύρθη γ) το υπουργείον Παιδείας στερείται του ήθους να αποσύρη ονομαστικώς το συγκεκριμένον βιβλίον, αλλά ζητεί γενικώς να αποσυρθούν όσα βιβλία δεν ενέκρινε. Εξ άλλου το ήθος του υπουργείου απεδείχθη, όταν εδέχθη να σταλή το πορνογράφημα στα σχολεία, όπου εστάλη φυσικά με έγκρισίν του δ) επί πλέον εμείς αιτούμεθα να αποσυρθή το συγκεκριμένον βιβλίον, ως άσεμνον, πορνογραφικόν και χυδαιόλογον κι’ όχι ν’ αποσυρθή γενικώς μαζί με τα μη περιλαμβανόμενα στον κατάλογον εγκεκριμένων βιβλίων, τα οποία βεβαίως δεν είναι συλλήβδην χυδαία ε) το υπουργείον ζητεί να αποσυρθούν, από τας σχολικάς βιβλιοθήκας βιβλία, που δεν ενέκρινε. Τούτο σημαίνει, ότι αι σχολικαί βιβλιοθήκαι ήσαν «ξέγραφο αμπέλι» όπου ετοποθετήσαν βιβλία ανελέγκτως, ως προς το περιεχόμενόν των, που δεν αποκλείεται να ήσαν αντιπαιδαγωγικά και στ) δεν απετόλμησε στην απάντησίν του να καταδικάση το περιεχόμενον του πορνογραφήματος, αλλά το απέσυρε -υποτίθεται- διότι δεν ήτο στα εγκεκριμένα βιβλία κι’ όχι διότι είναι αισχρόν κείμενον αυστηρώς ακατάλληλο, δια παιδιά.
Σαφέστατα το προρρηθέν βιβλίον είναι άσεμνον και πορνογραφικόν και συνεπώς δεν έχει θέσιν εις σχολικάς βιβλιοθήκας.
Εάν το υπουργείον πολιτισμού επιθυμή ν’ αγοράζη τέτοια βιβλία, τότε να μη τα στέλλη εις σχολικάς βιβλιοθήκας, αλλά να τα διανέμη εις οίκους ανοχής και οι αρμόδιοι του υπουργείου προσφέρουν στα παιδιά των.
Είναι όντως θλιβερόν το παρακμιακόν φαινόμενον, ότι πλήθος κρατικών λειτουργών, εκπαιδευτικών κ.α εκ δύο υπουργείων και μάλιστα πολιτισμού και παιδείας εδιάβασαν το αισχρόν βιβλίον και το ηνέχθησαν, προφανώς μήπως και κατηγορηθούν από τους «προοδευτικούς».
Επειδή κατά το Σύνταγμα (αρθ. 16 παρ.2) η παιδεία σκοπόν έχει την ηθικήν και πνευματικήν αγωγήν των Ελλήνων και την ανάπτυξιν της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως, που φυσικά δεν επιτελεί το επιλήψιμον βιβλίον, αλλ’ αντιτίθεται προς αυτόν και συνεπώς απαραδέκτως εισάγεται εις σχολικάς βιβλιοθήκας και οπωσδήποτε δεν επιτρέπεται να αγοράζη τέτοια βιβλία το υπουργείον πολιτισμού, διότι ως άσεμνον δημοσίευμα προσβάλλει την δημοσίαν αιδώ (αρθ. 14 παρ.δ του Συντάγματος).
Επειδή συντρέχει λόγος επείγοντος καθόσον το πορνογραφικόν βιβλίον εκτίθεται εις σχολικάς βιβλιοθήκας και είναι προσιτόν εις μαθητάς και μαθήτριας με τας εντεύθεν δυσμενείς συνεπείας, εκ της αναγνώσεώς του υπό ανηλίκων, οι οποίοι πρώτον εκμαυλίζονται ηθικώς από το χυδαίον περιεχόμενον του αναγνώσματος και δεύτερον σχηματίζουν την ανεπίτρεπτον εντύπωσιν, ότι η πολιτεία ανέχεται και επιβραβεύει την πορνογραφίαν δια της εισόδου της στα σχολεία.
Επειδή ως γονεύς έχω έννομον συμφέρον, δια την εθνικήν και θρησκευτικήν αγωγήν της νεότητος, καθώς ορίζει ως σκοπόν της παιδείας το Σύνταγμα και ως δικηγόρος, ήτοι άνθρωπος του νόμου, έχω έννομον συμφέρον δια την τήρησιν των Συνταγματικών επιταγών και την μη παραβίασιν της ποινικής νομοθεσίας περί ασέμνων, υπό του κράτους μάλιστα.
Επειδή προς περιφρούρησιν του ήθους της μαθητιώσης νεολαίας και της ηθικής αντιλήψεως της κοινωνίας, που ούτε ανέχεται, ούτε εγκρίνει, αισχρολογίας, όπως αι περιλαμβανόμεναι στο προρρηθέν βιβλίον και πορνογραφίας επιβάλλεται η λήψις του ασφαλιστικού μέτρου της προσωρινής αποσύρσεως του επιληψίμου βιβλίου, από τας σχολικάς βιβλιοθήκας μέχρις εκδικάσεως της σχετικής αγωγής, την οποίαν νομίμως και προσηκόντως θα καταθέσω.
Επειδή στην κατά παράβασιν του άρθρου 10 του Συντάγματος οφειλομένην υποχρέωσιν των αρχών να απαντούν εις αιτήσεις πολιτών το υπουργείον «εθνικής» παιδείας απήντησε με καθυστέρηση 15 μηνών, δίχως να παρέχη την βεβαίωσιν, ότι το συγκεκριμένον άσεμνον βιβλίον απεσύρθη από τας σχολικάς βιβλιοθήκας.
Επειδή οι καθ’ ων υπουργοί αρνούνται να λάβουν καταδικαστικήν θέσιν, ως δημόσιοι λειτουργοί και ατομικώς.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
και δια των κατά την συζήτησιν
ΑΙΤΟΥΜΑΙ

Να γίνη δεκτή η παρούσα αίτησις μου και το Δικαστήριόν Σας να διάταξη την προσωρινήν απόσυρσιν από τας σχολικάς βιβλιοθήκας του βιβλίου της κας Έρσης Σωτηροπούλου υπό τον τίτλον «Ζίγκ-Ζάγκ στις Νερατζιές» (εκδ. «Κέδρος») μέχρις ότoυ εκδικασθή η αγωγή μου, προς οριστικήν απόσυρσιν του προαναφερθέντος βιβλίου.
Εν Αθήναις τη 29η Μαΐου 2007
Ο αιτών

Κωνσταντίνος Α. Πλεύρης

Γενικός Αριθμός Κατάθεσης: 121514/2007
Αριθμός Κατάθεσης Δικογράφου 6736/2007
Ο καταθέσας
(ΔΣΑ / 8259) Πλεύρης Κωνσταντίνος
Α.Α. [Αντ’ Αυτού] Αθανάσιος Πλεύρης

***

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΜΟΝΟΜΕΛΟΥΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
(διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων)

ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Κωνσταντίνου Πλεύρη, Δικηγόρου, κατοίκου Αθηνών, οδός Σκουφά 81

ΚΑΤΑ

α) Του Ελληνικού Δημοσίου, νομίμως εκπροσωπουμένου δια του Υπουργού επί των Οικονομικών.
β) κατά της Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Μαριέττας Γιαννάκου, ατομικώς.
γ) κατά του Υπουργού Πολιτισμού και Επιστημών κ. Γεωργίου Βουλγαράκη, ατομικώς.

Συνεζητήθη ενώπιον Υμών η από 29 Μαίου 2007 αίτησίς μου δια της οποίας ητησάμην τα εν αυτή δι’ ους λόγους ανέφερα και επιπροσθέτως, δια τους κάτωθι:
1. Προδήλως το επιλήψιμον κείμενον είναι πορνογραφικόν και χυδαιολόγον, τόσον ώστε το Δημόσιον δεν ετόλμησε να το δικαιολόγηση, αλλά περιωρίσθη, στην δήθεν έλλειψιν εννόμου συμφέροντός μου. Ειλικρινώς είναι λυπηρόν, το φαινόμενον κρατικοί παράγοντες να παραβιάζουν βαναύσως τα χρηστά, ήθη και την κοινωνικήν ηθικήν στον ευαίσθητον χώρον της μαθητικής νεολαίας και κατ’ αυτόν τον τρόπον να υποβιβάζουν την προσωπικότητα της Πολιτείας, την οποίαν εμφανίζουν ως αποδεχομένην και βραβεύουσαν(!) σεξουαλικάς διαστροφάς και προστυχολογίαν.
2. Το υπουργείον πολιτισμού καθ’ ομολογίαν του υπουργείου, εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων (σχ.1) ηγόρασε και διέμεινε στας σχολικάς βιβλιοθήκας το υπ’ όψιν πορνογράφημα. Σημειώνω μετ’ εμφάσεως ότι το υπουργείον παιδείας δεν κατεδίκασε, ως ώφειλε, το περιεχόμενον του βιβλίου προφανώς συμβιβαζόμενον με το διαχεόμενον από τα ΜΜΕ εκφυλιστικόν κλίμα, κατά το οποίον η πορνογραφία, η αισχρολογία, η εξύμνησις της ομοφυλοφιλίας κ.τ.λ. αποτελούν πρόοδον! ενώ η εμμονή στην Ελληνικήν Παράδοσιν και τον Ελληνικόν τρόπον ζωής θεωρούνται συντήρησις. Είναι όντως εντροπή, που οι αρμόδιοι του υπουργείου παιδείας δεν αποτόλμησαν να λάβουν θέσιν κατά του πορνογραφήματος, το οποίον είμεθα βέβαιοι, ότι κατ’ ιδίαν σχολιάζουν δυσμενώς, αλλ’ στερούνται του σθένους να το απορρίψουν υπηρεσιακώς ως αισχρόν. Απεναντίας ανέχονται εις σχολικάς βιβλιοθήκας, τας οποίας ούτως μετέτρεψαν εις βιβλιοθήκας χαμαιτυπείων, διότι μόνον εις οίκους ανοχής εκείνο ταιριάζει. Δυστυχώς δεν ευρέθη εις από το πλήθος των υπευθύνων του υπουργείου παιδείας να ύψωση το ηθικόν ανάστημά του και να δηλώση, ότι τα πορνογραφήματα είναι απαράδεκτον να τοποθετηθούν εις σχολικάς βιβλιοθήκας.
3. Το Σύνταγμα (αρθ. 16) ρητώς ορίζει, ότι σκοπός της παιδείας είναι η ηθική αγωγή της νεολαίας και η ανάπτυξις θρησκευτικής και εθνικής συνειδήσεως. Όσον αφορά μεν στην εθνικήν συνείδησιν τα επιτεύγματα του υπουργείου τα διεπιστώσαμεν, αφού το 52% των υποψηφίων φοιτητών απερρίφθη στο μάθημα της ιστορίας και το υπουργείον μετέτρεψε την ιστορίαν του Εθνους μας από υποχρεωτικόν εις προαιρετικόν μάθημα κι’ ανέθεσε στην καν Ρεπούση να του δώση την χαριστικήν βολήν με το βιβλίον της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού. Όσον αφορά δε στην ηθικήν αγωγήν η διάθεσις του υπουργείου φαίνεται από το «Ζιγκ-Ζαγκ στις νερατζιές» της κας Σωτηροπούλου, που εάν δεν αποτραπή η διάδοσις του στα σχολεία θα έχωμεν συνέχειαν και με άλλα τέτοια λογοτεχνικά αριστουργήματα.
4. Η ειδική γραμματεύς του υπουργείου παιδείας κα Ισμήνη Κριάρη-Κατράνη, που είναι και καθηγήτρια της νομικής, όταν την επισκέφθην στο γραφείον της και της εξέθεσα το ζήτημα δεν επίστευε, ότι ήτο δυνατόν το περί ου ο λόγος βιβλίον να το επρομηθεύθη το υπουργείον. Κατόπιν ηρεύνησε το θέμα και απεκαλύφθη, ότι το πορνογράφημα ήτο προσφορά του υπουργείου πολιτισμού! Βεβαίως με ενδιέφερε μόνον το γεγονός της αποστολής του βιβλίο στας σχολικάς βιβλιοθήκας και της αποστολής χιλίων αντιτύπων στους ομογενείς, δια να θαυμάσουν τα επιτεύγματα του υπουργείου πολιτισμού του νεοελληνικού κράτους.
5. Δια της αιτήσεως μου εστράφην ατομικώς κατά της κας Μ. Γιαννάκου υπουργού παιδείας και του κου Γ. Βουλγαράκη υπουργού πολιτισμού οι οποίοι, όπως και η τότε αναπληρώτρια υπουργός πολιτισμού κ. Φ. Πετραλιά δεν κατεδέχθησαν να απαντήσουν εις επιστολάς μου (σχ.2) τας οποίας τελικώς μετά πάροδον 15 μηνών! και λόγω της επιμονής μου ηναγκάσθησαν να μου απαντήσουν (σχ.1), να βεβαιώσουν το γεγονός και να με πληροφορήσουν ότι του λοιπού θα βάζουν εις σχολικάς βιβλιοθήκας μόνον βιβλία εγκεκριμένα, ενώ το θέμα μας δεν είναι τι θα βάζουν εις σχολικάς βιβλιοθήκας, αλλά να αποσύρουν το πορνογράφημα, δια το οποίον δεν λέγουν, ότι το αποσύρουν, διότι είναι πορνογράφημα, αλλά γενικώς ότι θα αποσύρουν όσα δεν περιλαμβάνονται στον εγκεκριμένον κατάλογον. Φοβούνται τους «προοδευτικούς» μήπως θιγούν, επειδή αποσύρουν το συγκεκριμένο πορνογράφημα και δεν το κατονομάζουν.
Τι κράτος έχομεν; διότι δεν σέβονται το άρθρον 10 του Συντάγματος; Αποδεδειγμένως τους έστειλα συστημένην επιστολήν την 21-9-2005 στην υπουργό παιδείας και μου απήντησε μετά από οχλήσεις την 1-12-2006 και στην απάντησιν σκοπίμως δεν αναφέρουν την ημερομηνίαν του εγγράφου στο οποίον απαντούν ως είθισται, π.χ. «εις απάντησιν της από..... αιτήσεώς σας κ.τ.λ.». H υπουργός πολιτισμού ουδέποτε μου απήντησε! τα ίδια και ο διάδοχός της. Όλοι σιωπούν μολονότι από το 2004 καταγγέλεται το πορνογράφημα στον τύπον (σχ.3). Άλλως τε οι υπουργοί πολιτικάντηδες ούτε την δικαιοσύνην σέβονται, δι’ αυτό δεν εξεπροσωπήθησαν στο δικαστήριόν Σας (απέφυγαν έτσι το ρεζιλίκι τους, διότι δέχονται το πορνογράφημα).
6. Εν πάση περιπτώσει ουσιαστικώς το πορνογράφημα, το κάθε πορνογράφημα, δεν έχει θέσι στα σχολεία. Έστω κιαν έλαβε κρατικό βραβείο, μάλλον από επιτροπήν ομοφυλοφίλων, πορνών κι’ άλλων ανηθίκων στοιχείων. Νομικώς το άρθρον 16 του Συντάγματος καθιερώνει αγώγιμον δικαίωμα υπέρ παντός Έλληνος πολίτου στα θέματα παιδείας και εν συνεχεία προς τον συνταγματικώς διαλαμβανόμενον σκοπόν αυτής. Πολλώ δε μάλλον υπέρ δικηγόρων που είναι άνθρωποι του νόμου και γονέων που έχουν άμεσον έννομον συμφέρον, υπέρ της διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών τους συμφώνως προς τας συνταγματικάς επιταγάς. Ωσαύτως υπάρχει λόγος επείγοντος καθόσον: α) επίκειται η έναρξις του νέου σχολικού έτους και πρέπει οι μικροί μαθηταί να μη έλθουν εις επαφήν με το πορνογράφημα και β) διότι το να απομακρυνθούν από σχολικάς βιβλιοθήκας πορνογραφήματα είναι πάντοτε επείγον, δια να μη αναγνώση ο οποιοσδήποτε μαθητής ή μαθήτρια και υπ’ αυτήν την έννοια η άμεσος (έστω προσωρινή δι’ ασφαλιστικών μέτρων) απόσυρσις του πορνογραφήματος συντελεί στην ηθικήν προστασίαν της νεότητος, που είναι επείγον.
7. Αξιοσημείωτον είναι ότι το Δημόσιον περιωρίσθη εις αβάσιμους ενστάσεις π.χ. αοριστία αιτήσεως διότι δεν αναφέρω εις ποία σχολεία εστάλη το βιβλίον. Η ένστασις αυτή αντικρούεται από το γεγονός της εγγράφου δηλώσεως του υπουργείου παιδείας, ότι διενεμήθη το πορνογράφημα στα σχολεία. Θα ήτο αξιοπρεπές αν το Δημόσιον ενεφανίζετο στο Λικαστήριον και ευθαρσώς εδήλωνε, ότι «έγινε λάθος», «δεν επροσέξαμεν» και αποσύρωμεν το πορνογράφημα, αντί να κρύπτεται όπισθεν αστήρικτων ενστάσεων.
Εναπόκειται λοιπόν στην Δικαιοσύνη να αποκασταστήση την τρωθείσαν ηθικήν τάξιν κατά βάναυσον παραβίασιν της νομοθεσίας περί ασέμνων και του σκοπού της παιδείας.

ΔΙΑ TAYTA AITOYMAΙ

Να γίνη δεκτόν το παρόν σημείωμα επί τω τέλει αποδοχής της αιτήσεώς μου και να διαταχθή η προσωρινή απόσυρσις από τας σχολικάς βιβλιοθήκας του πορνογραφήματος υπό τον τίτλον «Ζιγκ-Ζαγκ στις νερατζιές» έως ότου αποφανθή οριστικώς η τακτική δικαιοσύνη επιλαμβανομένη της αγωγής μου ή η Εισαγγελία εφαρμόζουσα το άρθρον 14 παρ. δ του Συντάγματος.

Εν Αθήναις τη 6 Αυγούστου 2007
Ο αιτών

Κωνσταντίνος Α. Πλεύρης

***

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΜΟΝΟΜΕΛΟΥΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
(ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ)

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ - ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Του Ελληνικού Δημοσίου, νομίμως εκπροσωπουμένου από τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα.

ΚΑΤΑ

Κωνσταντίνου Α. Πλεύρη, κατοίκου Αθηνών, οδός Σκουφά, αρ. 81.


Συζητήθηκε, ενώπιον του Δικαστηρίου Σας, κατά τη δικάσιμο της 1-8-2007, η από 29-5-2007 (αυξ. αρ. καταθ. 121514/6736/30-5-2007) αίτηση, της οποίας ζητώ την απόρριψη ως απαράδεκτης, νόμω και ουσία αβάσιμης, αναληθούς και αναπόδεικτης για τους παρακάτω νόμιμους και βάσιμους λόγους.

1. ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ - ΕΝΝΟΜΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ
Κατά το άρθρο 68 του ΚΠολΔ: «Δικαστική προστασία έχει δικαίωμα να ζητήσει όποιος έχει άμεσο έννομο συμφέρον».
Η νομιμοποίηση (ενεργητική και παθητική) αποτελεί διαδικαστική προϋπόθεση της δίκης, η ύπαρξη της οποίας ερευνάται αυτεπαγγέλτως σε κάθε στάση, αν δε απουσιάζει απορρίπτεται η αγωγή ως απαράδεκτη.
Στον κύκλο των νομιμοποιούμενων ενεργητικά προσώπων για την άσκηση και τη συζήτηση της ένδικης αίτησης σαφώς και ανήκει ο γονέας του μαθητή, του οποίου προσβάλλεται το έννομο συμφέρον, εφόσον όμως γίνεται επίκληση και απόδειξη της ιδιότητας αυτής, δηλαδή, ότι ο αιτών τυγχάνει γονέας τέκνου που φοιτεί σε ορισμένο εκπαιδευτήριο Α/θμιας ή Β/θμιας Εκπ/σης, στη σχολική βιβλιοθήκη του οποίου, με πλημμέλεια του καθού η αίτηση, έχει τοποθετηθεί μη εγκεκριμένο από την αρμόδια επιτροπή βιβλίο.
Τέτοιος όμως ισχυρισμός κατά τρόπο ορισμένο και σαφή δεν έχει προταθεί στην προκειμένη περίπτωση ούτε εξάλλου για την ταυτότητα του νομικού λόγου, η ιδιότητα του δικηγόρου αφεαυτής αρκεί προκειμένου να εντάξει τον αιτούντα στον κύκλο των ενεργητικά νομιμοποιούμενων προσώπων.
Το έννομο συμφέρον, απ’ την άλλη πλευρά, είναι αυτό που δικαιολογεί την ανάγκη δικαστικής επιδιώξεως του ουσιαστικού δικαιώματος και μπορεί να είναι είτε υλικό είτε ηθικό, Επίσης, το έννομο συμφέρον πρέπει να είναι προσωπικό, ως προς τον ειδικό δεσμό του αιτούντος με την προσβολή, άμεσο και ενεστώς, δηλαδή υφίσταται τόσο κατά το χρόνο εκδήλωσης της προσβολής του δικαιώματος, όσο και κατά το χρόνο της άσκησης ή συζήτησης της αγωγής ή αίτησης.
Εάν το έννομο συμφέρον εξέλειπε πριν από την άσκηση της αίτησης, αυτή απορρίπτεται ως απαράδεκτη, ενώ αν εξέλειπε μετά την άσκηση της και πριν τη συζήτηση η δίκη καταργείται, επειδή ελλείπει το αντικείμενο της.
Η συνδρομή των προϋποθέσεων της τελευταίας ως άνω περίπτωσης διαπιστώνεται ανενδοίαστα και στην κρινόμενη περίπτωση, διότι, όπως θα αναπτυχθεί στη συνέχεια των προτάσεων μου, ήδη από το μήνα Νοέμβριο του έτους 2006, το ΥΠΕΠΘ, δια του αρμοδίου προς τούτο Γραφείου του, ζήτησε από τους υπεύθυνους για την τήρηση των σχολικών βιβλιοθηκών να αποσύρουν κάθε μη εγκεκριμένο υλικό που τυχόν έχει τοποθετηθεί σε αυτές, ώστε η όποια ευθύνη να βαρύνει εφεξής αποκλειστικά και ατομικά τους τελευταίους και όχι το Ελληνικό Δημόσιο, κατά του οποίου η αίτηση απαραδέκτως στρέφεται. Πέραν αυτών, ακόμα και αν σήμερα υπάρχουν τέτοια αντίτυπα του βιβλίου στις ως άνω βιβλιοθήκες, έπρεπε, εφόσον πράγματι σκοπείται η άρση της διαμορφωθείσας κατάστασης να αναφερθεί με σαφήνεια ποιες είναι αυτές και σε ποια σχολεία, ούτως ώστε, συντρεχουσών και των λοιπών προϋποθέσεων να επιβληθούν οι προβλεπόμενες; από το νόμο κυρώσεις, διαφορετικά, έτσι όπως έχει διατυπωθεί η υπό κρίση αίτηση, δε δύναται, όπως προελέχθη να ερευνηθεί κατά την ουσία της.

2. ΑΟΡΙΣΤΙΑ - ΠΛΗΡΗΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ
Α. Κατά το άρθρο 216 του ΚΠολΔ: «1. Η αγωγή εκτός από τα στοιχεία που ορίζονται στα άρθρα 118 ή 117 πρέπει να περιέχει α) σαφή έκθεση των γεγονότων που θεμελιώνουν σύμφωνα με το νόμο την αγωγή και δικαιολογούν την άσκηση της από τον ενάγοντα κατά του εναγομένου, β) ακριβή περιγραφή του αντικειμένου της διαφοράς, γ) ορισμένο αίτημα …». Η σαφής και πλήρης αναφορά στην αγωγή (και αίτηση) των απαιτουμένων κατά τα ανωτέρω στοιχείων συνιστά διαδικαστική προϋπόθεση, με αποτέλεσμα η παράλειψη αναφοράς οιουδήποτε εξ αυτών να επιφέρει απαράδεκτο αυτής, στην απαγγελία του οποίου προβαίνει το Δικαστήριο και αυτεπαγγέλτως, διότι ανάγεται στην προδικασία της δίκης, η οποία αφορά στη δημόσια τάξη (αρθρ. 111 σε συνδ. με αρθρ. 159 αρ. 2 και 559 περ. 14 ΚΠολΔ, ΑΠ 1210/95 ΕλλΔ. (1997), 1782, 688/91 ΕΕΝ (1992), 154, 412/86 Ελλ.Δ 28.440, 1.296/83 ΝοΒ 32.1028 κλπ.). Εξάλλου, κατά παγία θέση της νομολογίας, η αοριστία του δικογράφου δεν θεραπεύεται ούτε με τις προτάσεις (ΑΠ 255/1993 ΕλλΔνη 1994, 1523), ούτε με την παραπομπή σε άλλα έγγραφα (ΑΠ 13744/1944, 1.510/1992 ΕλλΔνη 1994.368), ούτε με τις αποδείξεις, συμπεριλαμβανομένης και της ομολογίας του εναγομένου (ΑΠ 496/90 Ε Εργ Δ 50, 235, 412/86, 603/85 Δ 18, 198, 56/84 ΕλλΔ 25, 1353 κλπ.), ούτε αίρεται, για την ταυτότητα του νομικού λόγου, στην περίπτωση που τα ελλείποντα για το ορισμένο της αγωγής στοιχεία είναι γνωστά στον εναγόμενο.
Στην προκειμένη περίπτωση, η υπό κρίση αίτηση είναι αόριστη, καθόσον αναφέρει (σελ. 2), ότι ο αιτών προέβη στη διατύπωση πολλών διαβημάτων προς το ΥΠΕΠΘ, χωρίς να προσδιορίζει ούτε το χρόνο κατάθεσής τους, ούτε το ακριβές περιεχόμενό τους. Επίσης θεωρεί βεβαία (!) την έγκριση του ΥΠΕΠΘ για την αποστολή του βιβλίου «πορνογραφήματος» στα σχολεία (σελ. 3), χωρίς να μνημονεύεται, ως όφειλε, πότε δόθηκε αυτή η έγκριση και από ποιο όργανο, ενώ χαρακτηρίζονται (σελ. 3) στο σύνολό τους οι σχολικές βιβλιοθήκες «ξέφραγο αμπέλι», αν και δεν αποσαφηνίζεται ποιές από αυτές διέθεταν το επίμαχο βιβλίο στα ράφια τους και, αν, και σε ποιο βαθμό, έστω εκ των υστέρων, απέσυραν αυτό οι έχοντες την επιμέλειά τους.
Τέλος, ουδόλως προκύπτει ή βεβαιώνεται η παρούσα κατάσταση στις σχολικές βιβλιοθήκες, δηλαδή πού διαπιστώνεται η παρουσία του εν λόγω βιβλίου και αν πράγματι γίνεται χρήση αυτού από μαθητές ή άλλα πρόσωπα.
Β. Κατά τη διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 692 του ΚΠολΔ «Τα ασφαλιστικά μέτρα δεν πρέπει να συνίστανται στην ικανοποίηση του δικαιώματος του οποίου ζητείται η εξασφάλιση ή η διατήρηση». Ωστόσο, ενώ με το δικόγραφο της αίτησης ζητείται να διαταχθεί η προσωρινή απόσυρση του βιβλίου αυτού από τις σχολικές βιβλιοθήκες μέχρι να εκδικασθεί η σχετική αγωγή με την τακτική διαδικασία (σελ. 4), δεν γίνεται καμία αναφορά, αν και πότε ασκήθηκε ή θα ασκηθεί η τακτική αγωγή, δηλαδή τα στοιχεία της ταυτότητας του δικογράφου της, ώστε, κατ’ αποτέλεσμα, η τυχόν αποδοχή της υπό κρίση αίτησης να συνεπάγεται πλήρη, οριστική και μόνιμη ικανοποίηση του αγωγικού δικαιώματος. Περαιτέρω το απαράδεκτο της αίτησης συνίσταταιi και στο ότι δεν ζητείται η αποτροπή της διανομής ενός - έστω - μη εγκεκριμένου βιβλίου στις σχολικές βιβλιοθήκες, ζήτημα επί του οποίου θα επιλαμβανόταν το δικαστήριο της τακτικής αγωγής, αλλά η απόσυρση αυτού, δηλαδή η άρση της ήδη συντελεσθείσας πραγματικής κατάστασης, ώστε, ακόμα κι αν ήθελε υποτεθεί ότι επίκειται η εκδίκαση αγωγής κατά την τακτική διαδικασία, η δίκη αυτή, να μην έχει ουσιαστικό αντικείμενο και να ματαιώνεται ο σκοπός της.

3. ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ
Κατά την παρ. 1 του άρθρου 682 ΚΠολΔ «Κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 683 έως 703 τα δικαστήρια, σε επείγουσες περιπτώσεις ή για να αποτραπεί επικείμενος κίνδυνος, μπορούν να διατάζουν ασφαλιστικά μέτρα για την εξασφάλιση ή διατήρηση δικαιώματος ή τη ρύθμιση μιας κατάστασης και να τα μεταρρυθμίζουν ή να τα ανακαλούν...».
Επικείμενος κίνδυνος είναι ο επαπειλούμενος κίνδυνος, ο οποίος για να αποτραπεί πρέπει να αντιμετωπισθεί "ανυπερθέτως, ενώ επείγουσα περίπτωση είναι η πιεστική και ανεπίδεκτη αναβολής περίπτωση, που απαιτεί άμεση ρύθμιση, ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία ανεπανόρθωτων ή δύσκολα αναστρέψιμων συνεπειών.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τα ασαφώς ιστορούμενα στο δικόγραφο της αίτησης, καθώς και όσα παρακάτω πρόκειται να αναπτύξω, η διάθεση σε μερικές σχολικές βιβλιοθήκες αντιτύπων του επίμαχου βιβλίου έλαβε χώρα τα έτη 2002 και 2003, δηλαδή περιττού πέντε και πλέον έτη πριν την κατάθεση της αίτησης αυτής. Τούτο σημαίνει ότι, ακόμα και κατά τη σιωπηρή εκτίμηση του αιτούντα, κατά το χρονικό αυτό διάστημα δεν προσβλήθηκε κάποιο έννομο αγαθό και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να παρίσταται αναγκαία η παροχή προσωρινής δικαστικής προστασίας. Άλλωστε, η προσωρινή ρύθμιση της κατάστασης με τη μορφή ιδίως καταδίκης προσώπων σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή, πρέπει να θεωρηθεί ότι οδηγεί σε καταστρατήγηση του άρθρου 909 αρ. 1 του ΚΠολΔ, που αποτελεί και αυτή μορφή προσωρινής δικαστικής προστασίας.

4 ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Α. ΙΣΧΥΟΝ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Κατά το άρθρο 43 του ν. 1566/1985 (ΦΕΚ 167 Α), σε κάθε σχολείο πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιος εκπαίδευσης λειτουργεί «σχολική βιβλιοθήκη» για χρήση των μαθητών, του διδακτικού προσωπικού και των κατοίκων της έδρας και της περιοχής του σχολείου. Ένας εκπαιδευτικός, με απόφαση του συλλόγου των διδασκόντων, ορίζεται ως υπεύθυνος για τη σχολική βιβλιοθήκη, η οποία λειτουργεί με δαπάνες που αντλούνται από πιστώσεις του προϋπολογισμού του ΥΠΕΠΘ, οι οποίες διατίθενται στις σχολικές επιτροπές των οικείων σχολικών μονάδων, που έχουν σαν έργο τον εμπλουτισμό των βιβλιοθηκών αυτών. Παράλληλα συνιστάται επιτροπή σύνταξης πίνακα επιλογής κατάλληλων βιβλίων αποτελούμενη, όπως ειδικότερα ο νόμος αυτός ορίζει.
Από τα προαναφερόμενα συνάγεται αβίαστα ότι η σύνταξη καταλόγων, από τους οποίους θα επιλέγονται βιβλία για εμπλουτισμό των σχολικών βιβλιοθηκών, αποτελεί έργο της ειδικής επιτροπής της παρ. 5 του ως άνω άρθρου, οι σχετικές πράξεις της οποίας «επικυρώνονται» με απόφαση του ΥΠΕΠΘ.
Με την υπ’ αρ. 128/2003 (ΦΕΚ 1784 Β) υπουργική απόφαση του ΥΠΕΠΘ ρυθμίζονται ζητήματα που ανάγονται στο πλαίσιο λειτουργίας των σχολικών βιβλιοθηκών, όπως το καθεστώς (λειτουργίας τους), ο σκοπός, οι στόχοι, οι συλλογές υλικού και οι τρόποι απόκτησής του, η πρόσβαση σε αυτό, οι επιτελούμενες λειτουργίες και οι ώρες λειτουργίας τους, η στελέχωσή τους κλπ.
Με την υπ’ αρ. 109/2005 (ΦΕΚ 247 Β) υπουργική απόφαση του ΥΠΕΠΘ συγκροτείται επιτροπή για σύνταξη πινάκων επιλογής βιβλίων και άλλου υλικού για τον εμπλουτισμό των σχολικών βιβλιοθηκών, που εδρεύει στο αντίστοιχο Γραφείο του ΥΠΕΠΘ και έχει ως έργο τη σύνταξη πίνακα επιλογής κατάλληλων βιβλίων, περιοδικών και άλλου υλικού για τον εμπλουτισμό των σχολικών βιβλιοθηκών όλων των σχολείων της Α/θμιας και Δ/θμιας Εκπαίδευσης, βάσει προδιαγραφών και μετρήσιμων κριτηρίων αξιολόγησης.

Β. ΕΠΙ TΩN ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ
Για την αδόκητη περίπτωση, που το Δικαστήριό Σας κρίνει ότι πρέπει να υπεισέλθει στην ουσία των προβαλλομένων με την αίτηση ισχυρισμών παρατηρητέα είναι τα ακόλουθα.
Το βιβλίο με τίτλο «Ζιγκ - Ζαγκ στις νεραντζιές» (εκδ. ΚΕΔΡΟΣ) της κας Έρσης Σωτηροπούλου, έλαβε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (του Υπουργείου Πολιτισμού) το έτος 2000, όλα δε τα βραβευμένα με το βραβείο αυτό βιβλία αγοράζονται από το Υπουργείο Πολιτισμού σε 250 περίπου αντίτυπα, προκειμένου, βάσει του κανονισμού λειτουργίας του Υπουργείου, να αποσταλούν σε Ελληνικές Πρεσβείες και έδρες Νεοελληνικών Σπουδών του εξωτερικού αλλά και σε κάθε είδους βιβλιοθήκες του εσωτερικού, εφόσον έχει προηγουμένως υποβληθεί η σχετική αίτηση εμπλουτισμού τους.
Το συγκεκριμένο βιβλίο αγοράστηκε κατά τα ανωτέρω σε 340 αντίτυπα από το Υπουργείο Πολιτισμού, από τα οποία, τα έτη 2002 μέχρι και 2003, 29 διατέθηκαν σε ισάριθμες σχολικές βιβλιοθήκες της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης. Μετά από ενημέρωση, που έλαβε χώρα με πρωτοβουλία του Γραφείου Σχολικών Βιβλιοθηκών του ΥΠΕΠΘ, προς τις αρμόδιες Υπηρεσίες του ΥΠΠΟ, αναφορικά με την προβλεπόμενη διαδικασία εμπλουτισμού των σχολικών βιβλιοθηκών βάσει λίστας εγκεκριμένων τίτλων που συντάσσεται από Επιτροπή Έγκρισης Καταλληλότητας του ΥΠΕΠΟ, διακόπηκε η αγορά επιπλέον αντιτύπων περί τα τέλη του έτους 2003. Τέτοια έγκριση της Επιτροπής αυτής δεν είχε λάβει το συγκεκριμένο βιβλίο, διότι είχε σταματήσει να λειτουργεί ήδη από το μήνα Σεπτέμβριο του έτους 2000 και επανασυστάθηκε το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2005. Έκτοτε το ΥΠΠΟ δεν προέβη σε αγορά επιπλέον αντιτύπων του βιβλίου, παρά τις αιτήσεις που έχει λάβει από τις σχολικές βιβλιοθήκες όλης της χώρας.
Από. το μήνα Νοέμβριο του έτους 2006, το Γραφείο Σχολικών Βιβλιοθηκών του ΥΠΕΠΟ εξέδωσε εγκύκλιο προς τις Δ/νσεις, τα Γραφεία και τις επιμέρους σχολικές μονάδες Α/θμιας και Β/θμιας Εκπ/σης, με την οποία επισημαίνονται οι προϋποθέσεις και η διαδικασία (νόμιμης) ένταξης στις σχολικές βιβλιοθήκες βιβλίων και άλλου μορφωτικού υλικού, σε κάθε δε περίπτωση γίνεται σύσταση προς τους υπευθύνους των βιβλιοθηκών, προκειμένου, αφού εντοπίσουν υλικό που ενδεχομένως δεν έχει ελεγχθεί αρμοδίως, να το αποσύρουν, πράγμα το οποίο οι Διευθυντές σχολικών μονάδων Α/θμιας και Β/θμιας Εκπ/σης οφείλουν να καταστήσουν γνωστό ενημερώνοντας τους υπεύθυνους προς τούτο εκπαιδευτικούς, που θα δηλώσουν ενυπόγραφα ότι έλαβαν γνώση.
Συνεπώς, από τα προαναφερόμενα παρέπεται, ότι, εφόσον ο αιτών δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει την ύπαρξη αντιτύπων του εν λόγω βιβλίου σε ορισμένες σχολικές βιβλιοθήκες κατά το χρόνο συζήτησης της ένδικης αίτησης, η δε σχετική ως άνω εγκύκλιος καταλαμβάνει προδήλως και αναμφισβητήτως και αυτό ως μη εγκεκριμένο από την οικεία επιτροπή του ΥΠΕΠΘ, η αίτηση αυτή τυγχάνει απορριπτέα ως απαράδεκτη άλλως ως αβάσιμη και για το λόγο αυτό, αφού έχει ήδη αρθεί η όποια παρανομία από την πλευρά του Ελληνικού Δημοσίου και συνακόλουθα δεν υπάρχει πλέον αντικείμενο δίκης.
Επειδή προς απόδειξη των ανωτέρω προσάγω και επικαλούμαι σε επικυρωμένα φωτοαντίγραφα τα παρακάτω έγγραφα: 1. Tο υπ’ αρ. πρωτ. Υ.Σ, 65/4-7-2007 του Γραφείου Σχολικών Βιβλιοθηκών του ΥΠΕΠΘ, 2. Την υπ’ αρ. Α.Π. 2429/1-12-2006 απάντηση προς τον αιτούντα της Ειδικής Γραμματείας Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπ/σης του ΥΠΕΠΘ, 3. Την υπ'. αρ. 128832/Γ7/30-11-2006 εγκύκλιο του ανωτέρω Γραφείου του ΥΠΕΠΘ, 4. Το υπ’ αρ. πρωτ. Υ.Σ. Φ.3.2./5375/6-10-2005 παρόμοιο του ιδίου Γραφείου και 5. Το υπ’ αρ. πρωτ. Τ/Β/Φ.10/1063/79943/4-10-2005 της Δ/νσης Γραμμάτων - Τμ. Εποπτείας του ΥΠΠΟ.
Επειδή, οι ισχυρισμοί μου αυτοί είναι νόμιμοι, βάσιμοι και αληθείς

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Και με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος
ΖΗΤΩ
Να γίνουν δεκτές οι παρούσες μου προτάσεις, ώστε να απορριφθεί στο σύνολό της η από 29-5-2007 (αυξ. αρ. καταθ. 121514/6736/30-5-2007) αίτηση του αντιδίκου μου.
Να καταδικαστεί ο αιτών στη δικαστική μου δαπάνη.
Αθήνα, 1-8-2007

Ο Πληρεξούσιος του Ελληνικού Δημοσίου

Νικόλαος Π. Δημητρακόπουλος
Δικαστικός Αντιπρόσωπος Ν.Σ.Κ.

«Ένας πούστης, μια πουτάνα, ένας Αμερικάνος»

κι ένας Έλληνας δημοσιογράφος – με το συμπάθειο
συνωστισμός θεωριών συνωμοσίας

«Το βιβλίο αυτό γράφτηκε ύστερα από δημοσιογραφική δουλειά πενήντα χρόνων» αναφέρει ο συγγραφέας του Κώστας Παπαϊωάννου. Πρόκειται για το «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει… Μια πολιτική ανασκο(λό)πηση της Ιστορίας (1944-2007)», εκδ. Καστανιώτη 2008. Στο πτερύγιό του υπάρχει ένα σύντομο βιογραφικό του όπου σημειώνει: «Σπουδές: Γυμνάσιο – κι αυτό με το ζόρι…». Ύστερα λοιπόν από δημοσιογραφική έρευνα πενήντα χρόνων –πού όμως; άλλοι ερευνούν αρχεία άλλοι ψάχνουν στα σκουπίδια– αποφάσισε να γράψει την ελληνική ιστορία των τελευταίων 63 χρόνων με υλικά τις πιο χονδροειδείς συνωμοσιολογίες, χωρίς ειρμό, με τη μέθοδο κυριολεκτικώς τού «ό,τι θυμάται χαίρεται», παραθέτοντας όμως διάφορα άνοστα και σεξιστικά ανέκδοτα που αντάλλασσε με τους χοντρανθρώπους που συναγελαζόταν για να υφάνει όχι έστω μια κουρελού αλλά ένα πρόστυχο κατασκεύασμα πολιτικού πρωτογονισμού, το οποίο διάφοροι ομοϊδεάτες του ή δημοσιοσχεσίτες βαφτίζουν ιστορική καταγραφή, ερμηνεία των κορυφαίων ιστορικών γεγονότων, με μια λέξη «ιστορία»! Μέχρι τώρα γνώριζα τη διαταραχή που εκδηλώνεται με τον «συνωστισμό ιδεών». Γνωρίζω και την παράδοση που έχει καταντήσει εμμονή στους απογόνους του Θουκυδίδη. Εδώ λοιπόν έχομε συνωστισμό ιδεοληψιών, συνωστισμό θεωριών συνωμοσίας, έχομε το θύμα κατά φαντασίαν και συρροήν βιασμών, να τους περιγράφει με μίσος τυφλό και τρόπο υστερικό και τόσο μα τόσο φτηνιάρικο. Και το απόλυτο ερμηνευτικό εργαλείο, για τα πάντα: η εξάρτηση, η ξένη κηδεμονία, η ξενοκρατία (η αμερικανοκρατία, που διαδέχθηκε την αγγλοκρατία, που διαδέχθηκε την… τουρκοκρατία, που διαδέχθηκε τη φραγκοκρατία). Με τη φράση «Μια Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα ή είναι ρωσική ή είναι βρετανική. Και εφόσον δεν πρέπει να είναι ρωσική, είναι κατ’ ανάγκη βρετανική» (σ. 31) η οποία αποδίδεται στον βρετανό πρέσβη επί Όθωνος σερ Edmund Lyons εξηγούνται έκτοτε τα πάντα και τα αντίθετά τους. Η βιβλιογραφία του είναι ανόθευτη ελληνική, δηλαδή εγγύηση ότι για όλα φταίει η Δύση.
Ο πρόλογός του, από την πρώτη έως την τελευταία αράδα του, δεν αποτελείται από τίποτε άλλο παρά χυδαία σεξιστικά σχόλια και –αλλού– θα αρκούσε για να πετάξεις στα σκουπίδια το βιβλίο: «Εδώ και κάμποσα χρόνια, από τη δεκαετία του 1950, μια λαϊκή έκφραση έδινε τον καλύτερο ίσως ορισμό της σύγχρονης Ελλάδας: “Ένας πούστης, μια πουτάνα κι ένας αμερικάνος”. [] όταν αποκαλούμε κάποιον “πούστη” [] δεν εννοούμε πάντα ότι είναι ομοφυλόφιλος· όταν αποκαλούμε κάποια, ή κάποιον, “πουτάνα” (η έκφραση, π.χ., “μωρή πουτάνα” καλύπτει και τα δύο φύλα), δεν εννοούμε πάντα ότι εκδίδεται επί χρήμασι… [] όταν, όμως, λέμε “ο αμερικάνος”, εννοούμε τον Αμερικάνο, [] Κι ο Αμερικάνος ήταν πανταχού παρών και (εξασφάλιζε) τα πάντα… μη πληρώ(νων): έτρωγε κι έπινε, γαμούσε κι έδερνε και σκότωνε [] χωρίς να κρύβει τα αισθήματά του και τις προθέσεις του απέναντί μας. [] Το “γαμώ” ήταν το αγαπημένο ρήμα που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικάνοι []
Όπως και νά ’χει, με την πάροδο του χρόνου πολλά μπορεί να έχουν συμβεί, πάντως στην ουσία (για την ακρίβεια: στη συνουσία!...) οι Αμερικάνοι άρχισαν να ενδιαφέρονται κάπως για μας, να φέρονται πιο ανθρώπινα (όχι πια… “χωρίς σάλιο”!), να το κουβεντιάζουν μαζί μας, να μας κάνουν κάπου να αισθανόμαστε και μια δόση υπερηφάνειας:
– Πονάς, μωρέ;
– Πονάν τα παλικάρια;».

Το πόνημα χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο τμήμα (1944-1967) αναπτύσσονται τα περί του «κωλόχαρτου του Τσώρτσιλ» (συμφωνία της Μόσχας του 1944 με την οποία –φευ!– «η Ελλάδα “κατακυρώθηκε” (90%-10%) στη Δύση!», σ. 19) και εν συνεχεία προσπαθεί να φιλοτεχνήσει τα πορτρέτα των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου, Φρειδερίκης, Κ. Καραμανλή και Άρη Βελουχιώτη – κάνει μάλιστα μια άτοπη, άσκοπη, ακατανόητη σύγκριση των δύο τελευταίων στη σ. 70. Συνεχίζει με στοιχεία από τις εκλογές του 1961 για να καταλήξει με αυτό που ο ίδιος είχε κάνει επάγγελμα επί 26 χρόνια, την «Επιχείρηση ΑποσταΣΙΑ». Την «αποφράδα» 1η Ιουλίου 1947 αρχίζει η εφαρμογή του Δόγματος Τρούμαν, για να ακολουθήσει ένα χρόνο μετά το Σχέδιο Μάρσαλ. Η «αμερικανοκρατία» είναι πλέον γεγονός και ασκείται από την «Αγία Τριάδα»: «τον εκάστοτε Αμερικάνο πρεσβευτή, τον Έλληνα βασιλιά, τον Έλληνα πολιτικό, ο οποίος κατάφερνε (κάθε φορά) να εξασφαλίζει την εύνοια… των άλλων δύο για να κυβερνήσει». Άλλωστε είναι σημαδιακός και «ο συμβολισμός του αριθμού 3, κάτι που από μικροί μαθαίναμε παίζοντας στους δρόμους: – Για μέτρα ως το τρία… – Ένα, δύο, τρία… – Να την φας και να ’ναι κρύα!» (σ. 35).

Στο δεύτερο μέρος αναπτύσσει τις ιδεοληψίες του περί δικτατορίας, πώς εφαρμόστηκε η συνταγή Γουατεμάλας στην Ελλάδα, με προπαρασκευαστικά βήματα τις εκλογές του 1961 και την «αποσταΣΙΑ» του 1965: «Η Αμερική αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα: να εφαρμόσει για πρώτη φορά συνταγή Λατινικής Αμερικής σε ευρωπαϊκή χώρα-Μπανανία, εγκαθιδρύοντας την πρώτη δικτατορία MADE IN USA στη γηραιά ήπειρο…» (σ. 145). «Οι Αμερικάνοι “μας την έβαζαν”, με το συμπάθειο (τη χούντα), σιγά σιγά και με το μαλακό (άλλο Λατινική Αμερική, άλλο Ευρώπη, διάολε!...), έτσι ώστε, τελικά, η… οριστική επιβολή της ήταν θέμα χρόνου, διαμόρφωσης εσωτερικών συνθηκών, διεθνούς συγκυρίας…» (σ. 147). Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το πραξικόπημα το οργάνωσαν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια οι Αμερικανοί: «ΧΟΥΝΤΑ! Για “να πούμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα”, κατά το γνωστό ανέκδοτο, αν ξαφνικά άνοιγε σήμερα ο φάκελος για το πραξικόπημα του 1967, το ερώτημα δεν θα ήταν “Τό ’καναν οι Αμερικάνοι;”, αλλά “Ποιοι Αμερικάνοι τό ’καναν!”.» (σ. 265). Σε κάθε περίπτωση όμως γνώριζαν τα πάντα ο πρόεδρος Τζόνσον και όλες οι αμερικανικές υπηρεσίες, ο πρεσβευτής Τάλμποτ που ισχυρίστηκε ότι κοιμόταν, ο «σταθμάρχης» της CIA και ο αρχηγός της Χελμς, ο επικεφαλής της Jusmagg – όλοι οι Αμερικανοί γνώριζαν, αλλά και το ΝΑΤΟ: «Δεν μπορεί να μη γνώριζε το ΝΑΤΟ για ένα πραξικόπημα το οποίο θα έκαναν… οι ΗΠΑ, με… ΝΑΤΟϊκό σχέδιο, σε μια… χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ!!! Διάολε!». Όλοι γνώριζαν, «γι’ αυτό φρόντισαν όλοι να έχουν άλλοθι!» (σ. 273). Ωστόσο στην επόμενη σελίδα γράφει:
«– Αιφνιδιασμένος και ιδιαίτερα εκνευρισμένος ήταν ο Χελμς, το “μεγάλο αφεντικό” της CIA: “Μα να γίνει πραξικόπημα στην Ελλάδα και να μη το πάρω χαμπάρι;”. Αδιάφορα σφύριζε κι ο Καραμεσίνης – και οι δύο πάντως έπεισαν (εκείνες τις κρίσιμες ώρες) το Στέητ Ντηπάρτμεντ για τον... φιλοαμερικανισμό των πραξικοπηματιών (αν είναι δυνατόν!...) – μην έχουμε τίποτα παρανοήσεις χωρίς λόγο...
» Με δυο λόγια, οι Αμερικάνοι έδειχναν ότι περίμεναν το πραξικόπημα του βασιλιά με τους στρατηγούς που είχαν εγκρίνει, αιφνιδιάστηκαν από τους συνταγματάρχες και δεν ήξεραν τι να κάνουν, πώς να (τους) φερθούν: όλοι τους “έπεσαν από τα σύννεφα”, που λένε... συνήθως οι συγγενείς ή γείτονες του δράστη μιας, π.χ., πράξης εγκληματικής – εδώ το λένε... οι ίδιοι οι δράστες! (Αμερικάνοι είναι αυτοί, τι να πεις...)».
Και ακάθεκτος συνεχίζει:
«Αν, λοιπόν, ποτέ οι Αμερικάνοι –“για να πούμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα”– αποφάσιζαν ν’ ανοίξουν τον φάκελο για το πραξικόπημα του 1967, θα ξεκαθαρίζαμε τον ρόλο ενός εκάστου από την τρικέφαλη ηγεσία, θα επιβεβαιώναμε τους λόγους –που τους ξέρουμε– για τους οποίους έγινε το πραξικόπημα…» (σ. 274). [Πρέπει να σημειώσω ότι τα συνεχή αποσιωπητικά δεν δηλώνουν ότι παρέλειψα κάτι, όταν παραλείπω χρησιμοποιώ αγκύλες [], τα αποσιωπητικά είναι πάντα δικά του, γιατί πάντα υπάρχουν κρυφά νοήματα ή ιδέες που δεν προλαβαίνει να αναπτύξει καθώς έρχονται κατά κύματα οι νέες ιδέες του – ο «συνωστισμός» που λέγαμε]. Και για να εξηγήσει γιατί δεν έγινε το «πείραμα» του πραξικοπήματος στην Ιταλία αλλά στην Ελλάδα παραθέτει ένα ακόμη σαχλό ανέκδοτο, το οποίο υποτίθεται ότι έλεγαν σε κύκλους του ΝΑΤΟ, με έναν Άγγλο, ένα Γερμανό, ένα Ιταλό κι ένα Έλληνα που κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν για να σωθεί ένα αεροπλάνο και ο Έλληνας κάνει τον σταυρό του και ρίχνει τον Ιταλό φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάδα» (σ. 276). Στον επίλογο θα επαναλάβει τα συμπεράσματα περί αμερικανικού «πειράματος»: «Η χώρα μας αποτελούσε ανέκαθεν πειραματόζωο για τους Αμερικάνους… [] Στην μετεμφυλιακή περίοδο, πειραματίστηκαν μ’ ένα κράτος-Μπανανία στην Ευρώπη και το 1967 έκαναν το πρώτο τους ευρωπαϊκό πραξικόπημα – πρώτο και τελευταίο ως τώρα…» (σ. 295). Όσο για τον τρόπο: «Η διαδικασία ήταν, κατά κανόνα, η ίδια: η πρεσβεία ή ο “σταθμός” (ή και τα δύο) της χώρας-θύμα εισηγείται, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου (Επιτροπή 303) αποφασίζει, η CIA (“Διεύθυνση Επιχειρήσεων”) υλοποιεί, όπως αναλυτικά διαβάσατε…» (σ. 293). Καλού-κακού όμως ετοίμαζαν και εναλλακτικά πραξικοπήματα: «Έτσι, εκινούντο παράλληλα, πρεσβεία (για τους “μεγάλους”) και CIA (για τους “μικρούς”), με τους στρατιωτικούς (JUSMAGG) μπαλαντέρ…» (σ. 294). Βέβαια «ο Ι. Ζίγδης από το 1968 είχε πληροφορίες ότι το πραξικόπημα το έκανε η DIA μέσω της JUSMAGG» (σ. 267). Πώς συνδέονται η επέμβαση στη Γουατεμάλα, οι επιχειρήσεις της CIA εναντίον του Φ. Κάστρο, ο Όσβαλντ, η δολοφονία του Κένεντι, ο Καραμεσίνης και η «αποσταΣΙΑ» μόνο ο δαιμόνιος Κ. Παπαϊωάννου θα μπορούσε να… «αποκαλύψει» με ένα παραλήρημα το οποίο αδυνατεί να παρακολουθήσει πνευματικώς υγιής αναγνώστης, αλλά είναι βέβαιον ότι θα ενθουσιάσει όλους τους υπόλοιπους. Για τους πρώτους, αυτός ο τριχωτός λαϊκισμός σκοντάφτει όχι μόνο στη λογική αλλά και στην αισθητική.
Μέγα όμως επίτευγμα του «ιστορικού» μας είναι και η γελοιοποίηση των ούτως ή άλλως εξόφθαλμα γελοίων θεωριών του άλλου μάστορα της χοντροκομμένης συνωμοσιολογίας Μιχάλη Ιγνατίου (σσ. 231-235). Σύμφωνα με τον τελευταίο υποτίθεται ότι πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την ανατροπή της χούντας Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη, στις 19-21 Νοεμβρίου 1973, το «Σεμινάριο της Ρώμης» (ο Κ.Π. εξέδωσε το ομώνυμο βιβλίο του, εκδόσεις Το Ποντίκι 1989), το οποίο οργανώθηκε από το Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών του Οργανισμού American Universities Feeld SeaFF και στο οποίο έλαβε μέρος και ο Ευ. Αβέρωφ. Εκεί «κρίθηκε το μέλλον της Κύπρου, άμεσα συνδεδεμένο με τον τερματισμό της δικτατορίας στην Ελλάδα», αφού τότε ο Σ. Βανς, λέει, προειδοποίησε ότι «αυτή τη φορά μην ελπίζετε ότι θα επέμβει η Αμερική να σταματήσει την Τουρκία», πράγμα που συνέβη τον επόμενο χρόνο. Κάποια γεγονότα όπως το πραξικόπημα της χούντας Ιωαννίδη διά του Ν. Σαμψών κρίνονται ως ασήμαντες λεπτομέρειες και δεν αναφέρονται. Η συμβολή του «ιστορικού» είναι να υπερθεματίσει ανεβάζοντας στον μπερντέ του Ιγνατίου κάτι άσχετους διαλόγους από τον αείμνηστο Μποστ: «Θα έλθω το βράδυ μετά του Αλφόνσου / γι’ αυτό φέρε κι έναν συνάδελφόν σου». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα έτσι έγιναν, αφού ο Ιγνατίου έστειλε τρεις επιστολές στον Ευ. Αβέρωφ κι εκείνος δεν του απάντησε και εφόσον ο Κ. Καραμανλής δεν γράφει το παραμικρό γι’ αυτό το… καυτό «Σεμινάριο» στο «Αρχείο» του και εφόσον έγιναν το πραξικόπημα και η εισβολή στην Κύπρο και επέστρεψε ο Κ. Καραμανλής στην Ελλάδα, άρα οι «ιστορικοί» μας απέδειξαν ότι είναι όοολα αλήθεια και έτσι «Κάποιος θα μπορούσε να αναφωνήσει: “Το ‘Σεμινάριο της Ρώμης’ τώρα δικαιώνεται”!» (σ. 235).
Συνοψίζοντας:
«– Ο Τζόνσον προανήγγειλε πραξικόπημα του 1964.
– Η CIA το πραγματοποίησε το 1967.
– Ο Κίσσινγκερ σφύριξε τη λήξη το 1974» (σ. 240).
Θα αναπτύξει και τα περί «ατιμωρησίας» της χούντας μετά την πτώση της κλείνοντας –με τι άλλο;–, με ένα σαχλό ανέκδοτο, όπου σε ένα λεωφορείο κάποιος χουφτώνει μια κοπέλα κ.λπ., και όλοι πιέζουν τους συγγενείς της να το ξεχάσουν.

Στο τρίτο μέρος πραγματεύεται την περίοδο 1974-2007. Εδώ δεσπόζει η συνύπαρξη Καραμανλή - Παπανδρέου. Χρησιμοποιεί μάλιστα και μια από τις τελευταίες κοινές φωτογραφίες τους να είναι πιασμένοι «χεράκι χεράκι», για να υποδηλώσει την «ιστορική συνύπαρξη» των δύο ηγετών, αλλά σημειώνει και το «εκπληκτικό τραγούδι του Καζαντζίδη που έλεγε: “[] η καρδιά δεν είναι ΝΑΤΟ έτσι να αποχωρούμε”» (σ. 342). Δεν ξεχνάει όμως να επικρίνει τον Κ. Καραμανλή για την παρέμβασή του το 1984 «μ’ ένα διάγγελμα εντελώς απαράδεκτο (“υπέρ της Ευρώπης”)» (σ. 365). Είπαμε: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Με δυο λόγια, βρίσκει και κάποια ελαφρυντικά στον ηγέτη της Δεξιάς, και έτσι ο εκπρόσωπος του απόλυτου κακού ήταν, είναι και θα παραμείνει ο Κ. Μητσοτάκης και οι παραφυάδες αυτού.
Όμως όλες αυτές οι απόψεις του είναι προβλέψιμες. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η «ανάλυσή» του ότι όλα στην Ελλάδα έχουν δρομολογηθεί μετά πάσης λεπτομερείας από την έναρξη της αμερικανοκρατίας:
«1. Εκείνος που το 1947 ανέλαβε να εξετάσει την όλη επιχείρηση ήταν λάτρης του Αλέξανδρου Δουμά! []
Α΄ ΦΑΣΗ ΣΧΕΔΙΟΥ: “Μετά είκοσι έτη”! Το σχέδιο τηρήθηκε με μαθηματική ακρίβεια: άνοιξη του 1947 μας παρέλαβαν οι Αμερικάνοι ως κηδεμόνες (και ο στρατός έκανε την πρώτη κρούση για δικτατορία), άνοιξη του 1967 βγήκαν τα τανκς!...
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΧΕΔΙΟΥ: “Οι Τρεις Σωματοφύλακες”! Εδώ, Παπαδόπουλος, Πατακός και Μακαρέζος αναλάμβαναν τους ρόλους του μυθιστορήματος του Δουμά []
2. Εκείνος που το 1967 ανέλαβε τον ίδιο ρόλο, φαίνεται ότι είχε γοητευθεί από τον Μπρεχτ: []
Β΄ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ: Από τον Δουμά στον Μπρεχτ [σ.σ.: σε κάποια εφημερίδα θα διάβασε, εντυπωσιάστηκε και παραθέτει ένα απόσπασμα από το «Μέτρα ενάντια στη βία» (Ιστορίες του κ. Κόυνερ) όπου ο Μπρεχτ γράφει: «Σαν πέρασαν εφτά χρόνια κι ο πράκτορας χόντραινε από το πολύ φαΐ, τον ύπνο και τις διαταγές πέθανε»] για να συμπεράνει: «Ο σχεδιασμός των Αμερικάνων για την μεταπολεμική Ελλάδα ήταν σαφής, όπως αποδεικνύεται ακόμα και από πλευράς… χρονικών προσδιορισμών κλπ. Ειδικά η ιστορία αυτή του Μπρεχτ, που ποτέ δεν εκτιμήθηκε όπως (και όσο) θα ’πρεπε σε σχέση με τη δικτατορία των συνταγματαρχών,
– προσδιόριζε επακριβώς τη διάρκειά της: εφτά χρόνια! (Λίγο είναι;)
– εξηγούσε, κατά τρόπο εκπληκτικό, πώς αντιμετωπίστηκε η χούντα στην Ελλάδα: []
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΧΕΔΙΟΥ: “Ο κύκλος με την κιμωλία”! Η επιρροή του Μπρέχτ οδήγησε σ’ ένα άλλο ουσιαστικό στοιχείο: την επιλογή των συνταγματαρχών αντί των στρατηγών!» (σσ. 323-327). Κι όλα αυτά γιατί ο πολύ μορφωμένος «ιστορικός» ήξερε απ’ έξω ολόκληρους τους μελοποιημένους στίχους «Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν…»!
Επειδή όμως ανέβηκε πολύ το επίπεδο, αφενός με το... εύρημα του τίτλου του Δουμά και αφετέρου διότι στη στάνη του «ιστορικού» μας παιζόταν Μπρεχτ, ο διανοούμενος ζαλίστηκε κι είπε να προσγειωθεί πάλι γράφοντας ανέκδοτα με απατημένους συζύγους («όλοι θέλουμε να ξενο-“πηδήσουμε”, κανένας δεν θέλει… η γυναίκα του να κάνει το ίδιο…») για να καταλήξει: «Η αμερικανοκρατία (1947-2007), με το συμπάθειο –ένας λόγος έκδοσης του βιβλίου αυτού είναι καθαρά επετειακός–, και το ερώτημα βέβαια που εύλογα γεννιέται είναι: πόσο πρέπει να κρατήσει ακόμα; Και πόσο θα υπαγόμαστε στους ρυθμούς του “κωλόχαρτου” της Μόσχας; Έλεος!» (σ. 327). Ένα άλλο ανέκδοτο με θέμα «Ρε, Γιώργο, μ’ ακούς ή γαμάς ακόμα; (τη γυναίκα μου)» θα βρείτε στις σσ. 493-494). Έτερο με θέμα «γιατί φουσκώνει το μαγιό μπροστά στους άνδρες» στη σ. 494. Μεταξύ των δύο ανεκδότων παρεμβάλλεται ο θρήνος για τη δολοφονία της γλώσσας μας από τα αγγλικά.
Συνοψίζοντας τα 60 χρόνια αμερικανοκρατίας παραθέτει ό,τι θυμάται και με την εξής σειρά αξιολόγησης: αποχώρηση της χούντας υπό την επίβλεψη των Αμερικανών, αποχώρηση των Γερμανών το1944 για να έρθουν οι Εγγλέζοι, απαλλαγή από τον θεσμό της βασιλείας, έλευση του ΠΑΣΟΚ, διάσπαση της Αριστεράς, δικαιολόγηση της τρομοκρατίας 17Ν και ΕΛΑ, ποδοσφαιρικοποίηση της πολιτικής ζωής με τους «κλώνους» («Κωστάκη» και «Γιωργάκη»), επιστροφή στις εκκλησίες και με τηλεστάρ την κυρία Λουκά, επαλήθευση της ηθικής κατάντιας μας με το «Κοκοκάναλο» (ΑΝΤ1) και το Filmnet: «όλη η Αθήνα μια παρτούζα». Επίσης, δεν γίναμε «περισσότερο κοινωνικοί (παρά το ρηθέν υπό αγνώστου σύγχρονου σοφού ότι “η διαφορά μεταξύ ‘πηδήματος’ και μαλακίας είναι ότι με το ‘πήδημα’ γνωρίζεις και κόσμο”)», γίναμε ρατσιστές… «αν μαζί με την τηλεόραση δεν υπήρχαν και οι αλλοδαπές δίμετρες, τι θα γινόμαστε;», απελευθερώθηκαν οι ομοφυλόφιλοι («μια ξένη λέξη (“γκέι”) έλυσε το “πρόβλημα”…»), αποκτήσαμε «εθνικό κοριό» (Μαυρίκης) [] «εθνική κλαψομούνα» και εθνικό «αρχιμάγειρο» (Μαμαλάκης) [], «είδαμε ν’ απελευθερώνονται οι γυναίκες, να τα βγάζουν όλα, μετά… να τα ξαναβάζουν κι αργότερα να τα βγάζουν τμηματικά…» (σσ. 329-332). Και, το πιο τρομερό: «Μπήκαμε στην ΕΟΚ με τη μούρη (και… με φόρα – γι’ αυτό σπάσαμε τα μούτρα μας…) και στην ΟΝΕ με την όπισθεν, οπότε καταλάβαμε ότι το “Ευρωπαίος” ήταν για μας ευρω-πέος: (Συγγνώμη, δηλαδή, αλλά έτσι δεν το αισθανόμαστε;»).
Αλλά ο «ιστορικός» προτείνει, αφού αισθανόμαστε το ευρω-πέος πίσω μας, να τελειώνουμε τουλάχιστον με την επάρατο αμερικανοκρατία: «Μια καλή αρχή μπορεί να γίνει από την 7η τέχνη: τι θα λέγατε για μια ταινία σύγχρονη-φουστανέλα, όπου γκέι Αμερικάνος καουμπόη, απελευθερωμένος πια, ερωτεύεται παράφορα μυστακοφόρο Έλληνα φουστανελά κι αυτός ενδίδει; Δεν θα ’ναι μια καλή αρχή; Από κάπου πρέπει, διάολε, να ξεκινήσουμε...» (σ. 335).
Όταν λέω πως η μέθοδος είναι «ό,τι θυμάται χαίρεται» κυριολεκτώ: Εντελώς λυτός, σε λίγες σελίδες παραθέτει ασυνάρτητα το «κωλόχαρτο του Τσώρτσιλ» του 1944, «που μας κρατάει δεμένους» ακόμη, αλλά πετάγεται και στον «πιτσαδόρο Γκορμπατσόφ», σημειώνει τη σύγχρονη ελπίδα (Κίνα), επιστρέφει στο δικομματικό σύστημα, στα πριν και μετά τη χούντα, στους «Κωστάκη-Γιωργάκη» και πίσω στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Κ. Μητσοτάκη, την Ενωμένη Αριστερά, τις περιπέτειες 1989-1990, καταγράφει λεπτομερώς το μενού από ένα «συνωμοτικό» γεύμα το 1994 του «κρυόκωλου» και «κωλόφαρδου» Σημίτη με τους Θ. Πάγκαλο, Β. Παπανδρέου, Π. Αυγερινό, αναφέρεται σε περιγραφές πώς μας «πηδάνε οι Αμερικάνοι ως κηδεμόνες και ως άνθρωποι», στην ταξιδιωτική οδηγία επί Ρήγκαν («του πορνοστάρ προέδρου των ΗΠΑ»!), τη «Χρονιά του Δράκου» (1996, διαδοχή Παπανδρέου από Σημίτη) και κρεσέντο πώς στην κρίση των Ιμίων ο –«κυριολεκτικά και μεταφορικά»– «μαλάκας» Κλίντον «αναγκάστηκε να παρέμβει, για να μην αρπαχτούν Ελλάδα και Τουρκία και του χαλάσουν την (ακόμα κρυφή, τότε) σχέση του με τη Μόνικα Λεβίνσκι, μια σχέση μάλλον ασυνήθιστη: δέκα “πίπες”, αρκετές τηλεφωνικές συνομιλίες, μετά ή άνευ μαλακίας, χωρίς κανένα “πήδημα”…» (σ. 344). Σημειώνει: «Όλο το υλικό αυτού του απίστευτου προεδρικού σκανδάλου στο «“Μόνικα-γκέιτ”: Οι δέκα “πίπες” που συγκλόνισαν τις ΗΠΑ (“Το Ποντίκι” 1999), σε δική μου επιμέλεια», σ. 496. Ο «ιστορικός» έκανε επάγγελμά του τις ύβρεις εναντίον του Κ. Μητσοτάκη – κι εδώ συνεχίζει προσθέτοντας ύβρεις εναντίον της κόρης του Ντόρας Μπακογιάννη (χρησιμοποιώντας φωτογραφικά και κάποιο πρωτοσέλιδο «Ντόρα, made in USA» για να τη συντρίψει). Αλλά καθώς η μισαλλοδοξία του είναι ανεξάντλητη, όλο και μερικά βαρέλια δηλητήριο περισσεύουν για τους «ολετήρες» του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου. Ισχυρίζεται ότι η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ σε ένα νέο κόμμα, εντελώς φιλοαμερικανικό, έγινε τη σημαδιακή ημερομηνία 4 Ιουλίου 2003, με την αποπομπή του αντιαμερικανού Κ. Λαλιώτη από τη θέση του Γ.Γ. τον οποίο διαδέχθηκε ο φιλοαμερικανός Μ. Χρυσοχοΐδης: «Και σε μια εποχή που ο αντιαμερικανισμός θέριευε στην Ελλάδα, οι εκσυγχρονιστές παρουσίασαν το “νέο κόμμα” στις… 4 Ιουλίου, εθνική γιορτή των Αμερικάνων» (σ. 371). Παραθέτει μια ανατριχιαστική πραγματική είδηση του 2003, του κανιβαλισμού ενός Γερμανού, περιγράφοντας το βίντεο που «έδειχνε δράστη και θύμα να τρώνε πανευτυχείς τ’ αρχίδια του θύματος στο τηγάνι» (σ. 374), για να καταλήξει με αυτή την κομψότατη παραβολή στο πολιτικό συμπέρασμα: «η Πρόσκληση σε γεύμα από έναν υποψήφιο δολοφόνο, είχε την ιδιαιτερότητά της: ο δράστης (Κ. Σημίτης) οδηγούσε το θύμα του (Γ. Παπανδρέου) στον βέβαιο πολιτικό θάνατο» (σ. 375). Εννοείται ότι βέβαια όλη η συνωμοσία είχε δρομολογηθεί από τις ΗΠΑ, στις 26 Ιουνίου 2003, τότε που ο Κ. Σημίτης είχε επισκεφθεί τον Μπους στην Ουάσιγκτον ως εκπρόσωπος της Ε.Ε. (σ. 368). Μια ακόμη αυθαίρετη περιγραφή της πολιτικής Σημίτη σαν «θεράποντα ιατρού» (αφού πρώτα αναφέρεται στους Κ. Καραμανλή, Φρειδερίκη και τον Γ. Παπαδόπουλο!) δίνει στις σσ. 433-434, όπου προσπαθεί να κάνει μια γυναίκα να νιώσει τον έρωτα φωνάζοντας διαφόρους να προσπαθήσουν μάταια να την ικανοποιήσουν, για να καταλήξει: «Νομίζουμε, δηλαδή, ότι τα τελευταία αυτά χρόνια άδικα θυσιαζόμαστε: μας “πηδάνε” λάθος άνθρωποι, σε λάθος ώρα, χωρίς καμία ελπίδα θεραπείας και, καθώς είναι και κρυόκωλοι, ούτε αυτοί το φχαριστιούνται ούτε κι εμείς βέβαια…» (σ. 434). Και για να εμπεδώσουμε καλύτερα τις απόψεις του προσθέτει και ένα ανέκδοτο επιπέδου φαιοκόκκινου καφενείου, με έναν ευρωγιατρό στον οποίο ο ασθενής πήγε για να του μεγαλώσει το πέος κι αυτός του έκοψε τα πόδια…
Όσο για την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, σημειώνουμε μόνο το παραλήρημα: «Μέσα στα… εντελώς απίστευτα που συνέβησαν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007, πέρασε απαρατήρητη η… ομοιότητα των εκλογών αυτών με εκείνες του 1961! Τα στοιχεία είναι ενδεικτικά και, βέβαια, ατράνταχτα: []» (ακολουθούν επιχειρήματα περί Στρατού, δέντρων κ.λπ., επικίνδυνα για την πνευματική υγεία, σσ. 501-502).
Όμως ο «ιστορικός» τελειώνει την ανασκολόπιση (κυριολεκτικώς – και με γιώτα) της Ιστορίας με το ηρωικό μήνυμα: «Εμείς, όμως, “δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλες νεκροθάφτες”! Και κάποτε, “θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός…”!» (σ. 435).
Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν αμφιβάλλω ότι το πόνημα του Κ. Παπαϊωάννου θα γίνει μπεστ-σέλερ. Μια καλή νομίζω ιδέα είναι να περιληφθούν αποσπάσματά του στα σχολικά βιβλία και να διανεμηθεί σε όλες τις σχολικές βιβλιοθήκες. Καθότι εθνικό είναι ό,τι υπηρετεί την ανοησία και τις ιδεοληψίες μας. Αυτός ο πριν την «Αυριανή» αυριανιστής, ο χωρίς χιούμορ άνθρωπος, έκανε τάχα σάτιρα 25 χρόνια, γράφοντας από το σπήλαιο του υπαρκτού εθνολαϊκισμού, εκτρεπόμενου συχνά σε πολιτικό εθνοχουλιγκανισμό, σαχλαμάρες και μπινελίκια. Τώρα ανασκολοπίζει την Ιστορία – και καλά της κάνει, τέτοια που είναι.

● Ο γνωστός αντιιμπεριαλιστής Γ. Σταματόπουλος αναπέμπει ύμνους στον συγγραφέα με το «Η 60χρονη αμερικανική προσταΣΙΑ»: «Εκτός από το διαβολεμένα οξύαιχμο χιούμορ που διαθέτει ο Κώστας Παπαϊωάννου (είναι ένας από τους μεγάλους τεχνίτες της σκωπτικής - κριτικής γραφής) εξακολουθεί να παραμένει εγγυητής των ερευνητικών, πολιτικών ρεπορτάζ που διακονεί μισόν αιώνα τώρα!» (Ελευθεροτυπία 23.4.2008). Ένας ύμνος επίσης για το πόνημα του Κ. Παπαϊωάννου δημοσιεύθηκε από τον Θανάση Βασιλείου στην Καθημερινή της 13.4.2008.
Μοναδική πραγματική κριτική είναι μέχρι στιγμής εκείνη του Ηλία Κανέλλη («Ανασκολόπιση και εθνολαϊκισμός» και συνέχεια εδώ) στην εφημερίδα Τα Νέα, 19-20.4.2008.